مقایسه تاثیر سه روش تمرین پلایومتریک بر توان بی هوازی و توان انفجاری اندام تحتانی بازیکنان بسکتبال دختر 22 - 18 سال

توان انفجاری و توان بی هوازی در بسیاری از ورزش ها نقش تعیین کننده دارد. یکی از روش های جدید و معاصر برای افزایش این متغیرها تمرین های پلایومتریک است.این پژوهش نیمه تجربی است که با هدف تاثیر سه روش تمرین پلایومتریک بر توان انفجاری اندام تحتانی و توان بی هوازی بازیکنان بسکتبال 22 - 18 سال انجام شده است. در این تحقیق 30 بازیکن در رشته بسکتبال شرکت کردند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند و به مدت هشت هفته تمرین پلایومتریک مشخص را انجام دادند: گروه اول تمرین پرش اسکوات،گروه دوم تمرین پرش زیگزاگ و گروه سوم تمرین پرش عمقی رو به جلو. میزان پرش عمودی آزمودنی ها با استفاده از آزمون سارجنت و توان بی هوازی از آزمون RAST در پیش آزمون اندازه گیری و ثبت گردید. بعد از پایان دوره تمرین، از آزمودنی ها پس آزمون به عمل آمده و برای تجزیه و تحلیل آماری از نرم افزار spss16 استفاده شده است. برای تعیین تاثیر و مقایسه پیش آزمون و پس آزمون در هر سه گروه تجربی آزمون t همبسته استفاده شد. جهت مقایسه اختلاف میانگین های سه گروه تجربی از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه استفاده گردید و برای رد یا قبول فرضیه ها (فرمول در متن اصلی مقاله) در نظر گرفته شد. نتایج تحقیق حاکی از آن بود که هر سه روش تمرین پلایومتریک تأثیر معنی داری بر توان انفجاری و توان بی هوازی بازیکنان بسکتبال دارد اما اختلاف معنی داری میان نتایج سه گروه وجود نداشت و این نشان دهنده عدم برتری یک گروه نسبت به گروه دیگر می باشد.

کلیدواژه ها:

توان انفجاری ، تمرینات پلایومتریک ، توان بی هوازی