انرژی های نوگامی مهم جهت بیابان زادیی«استفاده از انرژی خورشیدی در منطقه سیستان»

بخش زیادی از مساحت کشورایران را مناطق بیابانی و خشک تشکیل می دهد، توجه به ویژگی ها وپتانسیل این نواحی، مار ا در استفاده از روش های جلوگیری ازبیابان زایی و به کارگیری انرژی های نو کمک می کند. بیابان زایی یا بیابانی شدن بعد از دو چالش تغییر اقلیم و کمبود آب شیرین به عنوان سومین چالش مهم جامعه جهانی در قرن 21 محسوب می شود.تابش خورشید بزرگترین منبع تجدیدانرژی روی کره زمین می باشد و اگر فقط یک درصد از صحراهای جهان با نیروگاه های حرارتی خورشیدی به کار گرفته شوند، همین مقدار برایط تولید برق سالانه مورد تقاضای جهان کافی خواهد بود. دشت سیستان درقلمروی اقلیم گرم و خشک با تابستان های گرم و طولانی قرار دارد. خشکسالی های اخیر باعث گسترش مسئله بیابان زایی در منطقه گردیده است. کمبود منابع اب ناشی از بارندگی کم، وابستگی شدید به منابع آب خارج از کشور و راندمان کم ابیاری(کمتراز 30 درصد) دشت سیستان را به کانون بحران های مربوط به اب تبدیل نموده است. بیابان زایی در چند سال اخیر به شدت بر زیستگاه حیات وحش اثرات نامطلوبی را برجای گذشته است به نحوی که باعث از بین رفتن و فقیر شدن مراتع وموجب رقابت حیات وحش و دام های اهلی بر منابع غذایی گشته و باعث ازبین رفتن زیستگاه وحش شده است . همچنین باعث تغییر در مسیر مهاجرت پرندگان و کاهش حیات وحش به ویژه پستانداران منطقه کاهش تنوع زیستی منطقه تخریب زیستگاه های حیات وحش و آبزیان به جا گذاشته که غیر قابل جبران ویا به سختی جبران پذیر می باشد.بنابراین برای سود جستن از انرژی خورشید ی دو راه وجود دارد که عبارت است از استفاده مستقیم از نورخورشید و تبدیل ان به الکتریسته و یا به انواع انرژی های دیگر بابهره گیری از این منابع می توان از تخریب پوشش گیاهی و بیابان زایی جلوگیری کرده و باعث احیا و پایداری اکوسیستم بیابانی این منطقه شد.

کلیدواژه ها:

انرژی خورشید ، انرژی های نو ، بیابان زایی ، مناطق خشک