بررسی شاخص های آسیب پذیری اجتماعی طی خشکسالی، میان کشاورزان گندمکار شهرستان مشهد

غالب مناطق ایران جزء مناطق خشک و نیمه خشک دنیا محسوب می شود و خشکی جزء فطرت این مناطق می باشد. خشکسالی را می توان معلول یک دوره شرایط خشک غیرعادی دانست که به اندازه کافی دوام داشته باشد تا عدم تعادل در وضعیت هیدرولوژی و متعاقباً وضعیت کشاورزی یک منطقه ایجاد شود. وقوع خشکسالی های اخیر در ایران و شدت خسارت های وارد شده، از ادامه آسیب پذیری کشاورزان حکایت می کند. در گذشته، مدیریت غالب خشکسالی در کشور و شهرستان مشهد بر پایه مدیریت بحران بوده است (امیرخانی و چیذری، 1388)، این در حالی است که با توجه به تجربیات مفید کشورهای دنیا از جمله مرکز ملی کاهش اثرات خشکسالی آمریکا (National Drought Mitigation Center)، مدیریت مناسب خشکسالی، مدیریت ریسک بر مبنای کاهش آسیب پذیری ناشی از خشکسالی در میان کشاورزان بوده که دربرگیرنده برنامه های کاهش اثرات مهاجرت (Mitigation) و آمادگی (Preparednes) جهت کاهش آسیب پذیری ریسک در جوامع روستایی بوده است.