بررسی معماری نماها و بدنه های بیرونی بناهای میان افزا در بافت های تاریخی

در شکل گیری ساخت و سازهای جدید در بافت های تاریخی،قبل از هر چیز باید توجه داشت که آنچه ساخته خواهد شد قبل ازانکه صرفاً یک بنای معماری باشد نقشی در بافت تاریخی به عنوان بخشی از شهر خواهد داشت .واز آنجا که این بخش از شهربخش تاریخی آنست،برای حفظ انسجام و تداوم آن با بخش های تاریخی پیرامون ،باید با قواعد خاص آن ها همراه و هم آهنگ باشد.بنابراین مداخله طرح در بافت تاریخی ،علاوه بر آنکه در وهله ی نخست،رسالت حفاظت از ارزش ها و داشته های تاریخی و اصیل بافت را برعهده دارد و نباید به گونه ای جهت گیری نماید که به آن آسیب برساند ،بلکه لازم است از دستور زبان ساختشهر تاریخی نیز تبعیت نماید که یکی از مهمترین و اساسی ترین مباحث در طرح ساخت و سازهای جدید میلان افزا در بافت های تاریخی،به اصول،ضوابط و معیارهای طراحی نماهاو بدنه های بیرونی این بناها ،که به عنوان دانه های جدید در بافت تاریخی موجود،جانمایی می گردند مربوط می شود..لذا نگارندگان در مقاله حاضراز طریق بحث نظری و بررسی نمونه های میدانی در ابتدا به لزوم نگرش دقیق به طراحی نماهای بناهای میان افزا در بافت های تاریخی پرداخته و سپس مهمترین موارد مورد توجه در طراحی بدنه ها ،نماهای بیرونی،فضاها و اندام های نمایان در ساخت وسازهای جدید در بافت تاریخی را موردبحث و تبیین قرار داده است . با بررسی های انجام شده آشکار شد که می توان از پتانسیل های نهفته در بافت تاریخی جهت ایجاد معیارهایی برای طراحی هایی منسجم ،متداوم و ریشه دار به لحاظ اتحاد ظاهری و غنای الگویی بهره جست و آن ها را در جهت حفظ انسجام وهماهنگی و نیز تداوم رشد و نمو بافت به کار بست

کلیدواژه ها:

بافت های تاریخ ، بناهای میان افزا ، نماهای بیرونی ساختمان