معماری میان افزا در بافت های تاریخی و نقش آن بر ادراک مطلوب محیط

ضرورت حفظ و صیانت از بافت های شهری تاریخی به عنوان میراث گرانقدر آیندگان بر هیچ انسانی با دغدغه یهویت، پوشیده نیست؛ اما لازم به یادآوری است که حفظ حیات این بافت ها در گرو تامین نیازهای جدید ساکنانآنهاست و بخش اعظمی از این نیازها به واسطهی ساخت و سازهای جدید با کاربری های مختلف و متناسب با نیاز روزبرآورده می شود. در این میان، رشد شتابان شهرسازی در نیم قرن گذشته و تخریب بافت های تاریخی به بهانه ی تامیناین نیازها، ناظران و ساکنان بافت های کهن را با مشکلات متعددی در ادراک فضاهای شهری روبه رو ساخته، حس تعلقبه محیط را از آنان سلب کرده و میل به حضور در این بافت ها را در مردم کمرنگ نموده است. مقاله ی حاضر درصدداست بر مبنای مطالعه ی کیفی و روش تحقیق توصیفی، اهمیت ادراک مطلوب محیط را با تکیه بر طراحی میان افزا وسازگار با محیط در بافت های تاریخی شهرها تبیین کند؛ چرا که ساخت و سازهای جدید در صورتی که اصولی ومتناسب با قابلیت های ادراکی انسان انجام پذیرد از جمله ضروری ترین نیازهایی است که تداوم حیات بافت های تاریخیرا تضمین کرده و به باقی ماندن ساکنان قدیمی در بافت و نیز جذب ناظران علاقه مند کمک می کند. هدف این نوشتار،تشریح و تبیین آن دسته از قواعد و ویژگی های معماری میان افزاست که با توجه به مبانی و اصول ادراک در پدیده هایمعماری، درک هرچه بهتر بافت تاریخی را فراهم می آورد. ابزار گردآوری اطلاعات در این تحقیق مشاهدات عینی و نیزمطالعه ی منابع مکتوب، اسناد و مدارک می باشد. یافته های پژوهش حاکی از آن است که هر اندازه انتظام بین ساختارطراحی شده در بافت و زمینه ی پیرامون آن بیشتر باشد، ادراک اطلاعات محیطی برای انسان آسانتر بوده و حس تعلقبه مکان افزایش می یابد و سرزندگی اجتماعی بافت حفظ می شود.

کلیدواژه ها:

ادراک ، بافت تاریخی ، انسجام ، تداوم تاریخی ، معماری میان افزا