طراحی بستر مناسب زیستی و تأثیر آن بر تعاملات اجتماعی کودکان فاقد سرپرست

پدیده بی سرپرستی عمری طولانی و به درازی طول سالیان خلقت دارد. بی سرپرستی بیشتر از آنکه یک مشکل فردی باشد مشکل اجتماعی است . امروزه در سرتاسر دنیا با افزایش بی رویه کودکان بی سرپرست روبه رو هستیم. در ذهن کوچک کودک که همواره نیاز به یک پناه را احساس می کند بودن در محیطی که بطور دائم احساس تشویش ، نگرانی و اضطراب و ترس همیشگی ، ضعف در شخصیت را بدنبال خواهد داشت و افسردگی و خزیدن به کنجی آرام ، آرزوی متداولی در بین این دسته کودکان است و به عکس ممکن است بعضی از کودکان برای جلب توجه و مطرح شدن و یا متمایز شدن از دیگران دست به اعمال خشونت آمیز و در نهایت به شخصیت ناهنجار با قدرت خلق مشکلات فراوان برای اجتماع تبدیل شوند. هدف از این پژوهش بررسی تأثیر محیط زیستی این کودکان بر چگونگی تعاملات و رفتار اجتماعی آنان با دیگر افراد جامعه می باشد. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی تحلیلی و ابزار گردآوری اطلاعات با استفاده از بانک های اطلاعاتی، بررسی های میدانی،مطالعات اسنادی،مصاحبه و مشاهده می باشد. نتایج حاصل از این مطالعه بیان می کنند که طراحی بستری با توجه به نیازها و احتیاج های روحی و روانی این کودکان می تواند احساس تعلق و اهمیت داشتن را در این کودکان ارتقا بخشد و موجب بهتر شدن تعاملات اجتماعی آنها شود.

کلیدواژه ها:

محیط فیزیکی ، تعاملات اجتماعی ، رفتار کودک ، یتیم خانه