تحلیلی بر کاربری اراضی شهری با رویکرد توسعه پایدار نمونه موردی:منطقه 3 شهراهواز

در دهه های اخیر در کشور ایران شاهد رشد سریع و روز افزون جمعیت شهرها و افزایش جمعیت شهرها و افزایش سریع شهرنشینی بوده ایم. یکی از مشهورترین عوارض توسعه سریع شهرنشینی در کشوری مثل ایران، پیدایش پدیده کمبود زمین ومبارزه برای تصاحب زمین در شهرها می باشد و برجسته ترین اقدام سیاسی توده های شهری در بسیاری از شهرها تصاحب و تصرف غیرقانونی زمین در خارج از محدوده شهرها است کخ به رشد و توسعه بدون برنامه و بدقواره شهرها دامن زده و راه رابرای برنامه ریزی های آتی کاربری های اراضی شهری تنگتر می کنند. لذا حفظ الگوهای منسجم و مطلوب ت.سعه شهریهمگون، برنامه ریزی برای نحوه استفاده از زمینهای شهری برای حال و آینده شهرهاست؛ چرا که برنامه ریزی کاربری اراضی شهری یکی از محورهای اصلی برنامه ریزی شهری است که همراه با برنامه ریزی شبکه، فضای سبز، تاسیسات شهری و غیره،استخون بندی اصلی شهر و نحوه توسعه آتی شهر را مشخص می کند.نحوه رویکرد و چگونگی برنامه ریزی کاربری اراضیشهری نتنها نقش اساسی در کیفیت و کارایی برنامه های جامع شهری خواهد داشت؛ بلکه اساس نظام توزیع فعالیت، خدمات و سرانه کاربریها را تعیین نموده و به توسعه پایدار شهری خواهد انجامید.تحقیق حاضر سعی دارد نمودهای عینی برنامه ریزیکاربری اراضی شهری در توسعه پایدار منطقه سه شهر اهواز را مورد ارزیابی و تحلیل قرار داده و نحوه انطباق یا عدم انطباق کاربری ها به لحاظ کمی با استانداردهای مورد استفاده در گروه اقلیمی مورد استفاده در ایران را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد.

کلیدواژه ها:

کاربری اراضی ، توسعه پایدار ، استانداردهای کاربری زمین ، شهر پایدار ، منطقه سه شهر اهواز