بررسی پدیدار شناختی – هرمنوتیک نسبت مکان با هنر معماری

در این مقاله جهانی و گمشدگی به عنوان بحرانی برای انسان امروز مطرح است یکی از نمودهای بارز احساس بیخانمانی، از بین رفتن احساس هویت و حس تعلق به مکان است. مارتین هایدگر، ریشه حل این مشکل را در آشکارگی مفاهیم مکان، جهان و به طورخاص وجود آدمی که در- جهان- بودن از ویژگیهای اگزیستانسیال اوست، میبیند. اودربخشی از پدیدارشناسی هرمنوتیک خود ارتباط خاص وجود آدمی را با مکان تحلیلمیکند. از دیدگاه او دازاین(انسان) مکانمند و بودنش با در- جهان- بودن همراه است. در واقع انسان مکانی است که وجود در آنجاآشکار میشود. مکانیت او به واسطه قرب و بعد او آشکارمیشود. این مکانیت از دو ویژگی اساسی حکایت میکند: رفع دوری و جهتگیری.اگر انسان نسبت به مکان حس تعلق داشته باشد و مکان به گونهای پدیدار شده باشد که آدمی بتواندخود را در آن جهت دهد، به مکانیت وجودی خود پاسخ مثبت داده است. در این مقاله ابتداروش پدیدارشناسی هرمنوتیک توضیح داده میشود. در ادامه حیث مکانمندی دازاین و ابعاد آن تشریح میگردد و در نهایت این نکته مطرح خواهد شد که چگونه این مکانیت در قالب هنر معماری به کالبدی معمارانه ترجمه میشود. مباحث مطرح شده در این مقاله میتواند راهنمای معماران و شهرسازانی باشد که در آشکار کردن پدیدار مکان میکوشند.

کلیدواژه ها:

مکان ، وجود ، در- جهان- بودن ، مکانیت دازاین ، هنر معماری