آموزش مهندسی، توافقنامه های بین المللی : چالشها و چشم اندازها

توافقنامه های بین المللی اعتباربخشی اموزش مهندسی توافقنامه هایی هستند که درآنها کشورهای عضو تجربه های خویش درخصوص فرایندها سیاستگذاریها و روندهای اعطای مدارک مهندسی را بایکدیگر مبادله می کنند و آنها را مورد ارزیابی و مقایسه خویش قرارمیدهند قواعد وقوانین روند ها و فرایندهای مورد استفاده دراین توافق نامه ها درپی آن هستند که الزامات اکادمیک مهندسی را مشخص سازند جهانی بودن این الزامات و سیاستگذاریها به همنوایی اموزش مهندسی درکشورهای مختلف منجر خواهد شد همچنین تاکید توافق نامه ها برپذیرش توسط نهادهای غیردولتی با مستقل ساختن جریان ارزشیابی آن را ازروایی بیشتری برخوردار خواهد ساخت درمقاله حاضر تلاش شده است تا با بررسی توافق نامه های واشنگتن سیدنی و دوبلین تهدیدها و فرصتهای عضویت برای اموزش مهندسی ایران بیان شود بررسیهای این پژوهش نشان میدهد که ابعادتوافقنامه های بین المللی شامل اهداف محتوا و سیاستگذاریهای اموزش مهندسی است توجه به این ابعاد برخی ازاستانداردهای بین المللی اموزش مندسی را روشن می سازد بنابراین تعیین مولفه های غایب اموزش مهندسی موجود مارا ب اصلاح و تغییر آن رهنمون می شود توجه نظام مهندسی کشور به توافق نامه ها اموزش مهندسی را به استانداردهای بین المللی نزدیک و آن را به گونه ای واقعیتر باز تعریف می کند باتوجه به فرصتها و چالشهای مذکور پیشنهاد مقاله طراحی سازوکارهایی بومی برای دستیابی به استانداردهای توافقنامه و رصد نتایج آن است پس ازطی این دوره و براساس نتایج بدست آمده امکان تصمیم گیری درخصوص عضویت یا عدم عضویت فراهم خواهد شد