تعیین ظرفیت بهینه پذیرش دانشجو دردانشگاه های صنعتی کشوربراساس یک مدل برنامه ریزی خطی

درکشورهای درحال توسعه دانشگاه ها تقریبا تمام موسساتی هستند که قادرنددرنیروی کارخود ظرفیت سرمایه دانش ایجادکنند و نیز تنها موسساتی هستند که میتوانند ازاقتصاددانش پایه حمایت و درزمینه زایش دانش نوفعالیت کنند ازیان رو اموزش عالی یککالای لوکس نیست اموزش عالی برای بقای کشورها یک شرط اساسی است دردنیای جدید اموزش عالی همانند اموزش ابتدایی و متوسطه نوع اموزش پایه محسوب میشوند باوجود اهمیت اموزش عالی نباید ازمسائل و مشکلاتی که این نهادبا آن روبروست غافل شد گسترش بی قاعده و بدون برنامه اموزش عالی یکی ازاین مسائل است که اثار زیانباری برروی کیفیت اموزش کیفیت تدریس اعضای هیئت علمی وکیفیت یادگیری دانشجویان داشته و موجب کمبود امکانات و تجهیزات نبودن استقلال مدیریتناکارامد نابرابری جنسیتی و جغرافیایی و ... شده است دربررسی حاضر بااستفاده ازیک مدل برنامه ریزی خطی و باتوجه به سه محدودیت اصلی گسترش اموزش عالی یعنی بودجه مدرس و فضای کالبدی اموزشی به ارایه الگویی برای تعیین ظرفیت بهینه پذیرش دانشجو درهشت دانشگاه صنعتی وابسته به وزارت علوم تحقیقات و فناوری پرداخته شده است نتایج بررسی حاضر نشان میدهد که درسال تحصیلی 1384-85 اغلب این دانشگاه ها بیش ازظرفیت قابل قبول به پذیرش دانشجو درگروه های مختلف تحصیلی اقدام کرده اند اما توصیه نهایی این بررسی نه محدود کردن ظرفیت بلکه اولویت دادن به بخش اموزش عالی دولتی و افزایش حمایت های مالی و قانونی ازآن و نیز توجه عملی بیشتر به اینبخش ازجانب برنامه ریزان سیاستگذاران تصمیم سازان و مسئولان کشور است

کلیدواژه ها:

ظرفیت بهینه پذیرش ، برنامه ریزی خطی ، دانشگاه های صنعتی و گسترش آموزش عالی