توسعه پایدار در مناطق گرم و خشک با تکنولوژی معماری

از اوایل سال 2000 میلادی بحران سوخت های تجدید پذیر بیشتر مورد توجه قرار گرفت. کشورهای توسعه یافته با اینکه در زمینه سوخت های هسته ای پیشتاز بودند، باز به دنبال راه حلی ارازنتر و سریعتر با پبامدهای مخرب کمتر بودند، که به نتایجی همچون نیروگاهای بادی، آبی و خورشیدی رسیدند، که همه در راستای توسعه پایدار بود. آثار زبان بار تکنولوژی مدرن بر روی محیط زیست نوعی آگاهی نو نسبت به مسایل زیست محیطی در مردم به وجود آورد، که این عامل باعث رویکرد تازه ای به معماری شد که معماری پایدار نام گرفت. از جمله راهکارهای پیش بینی شده در معماری پایدار، استفاده از روش های نو در فناوری ساخت با تولید مصالح جدید است که می توان پیشرفت قابل توجهی در عرصه ساختمان سازی ایجاد کرد.از این میان یک سری از مصالح دارای برتری هایی نسبت به سایر مولفه ها است، تایل های فتوولتاییک از جمله این مصالح می باشند که چندید عملکرد را با هم ایفا می کنند تکنولوژی فتوولتاییک امروزه به عنوان بخش رایجی از واژه شناسی ساختمان با امکان کاربرد در ساختمان های موجود و نو مطرح شده است. استفاده از این سیستم در پوشش ساختمان بسیار متنوع بوده و راه کار مناسبی برای معماران خواهد بود. بعنوان نمونه در فوتو ولتاییک های نیمه شفاف، مدولها می توانند در کنار ذخیره انرژی سایر عملکردهای پوششی بنا را نیز به خوبی انجام دهند. در صورتی که تاثیراتو کاربردهای جامع فتوولتاییک ها در ساختمان به دقت درک و در کل طراحی و مفاهیم انرژی ساختمان در نظر گرفته شود، می تواند در اجزای ساختمان کارکردی چند منظوره یافته و علاوه بر تولید الکتریسیته کاربردهای دیگری نیز در پوشش ساختمان ایجاد شود. در ایران هم در دهه اخیر حرکتهای مختصری در این راستا انجام شد، که با توجه به موقعیت جغرافیایی خشک و نیمه خشک از بهترین گزینه ها استفاده از انرژی خورشید بود، هدف اینمقاله ارایه جمع بندی و راهکارهای در مناطق نیمه خشک و خشک با استفاده از معماری همساز با اقلیم، با رویکرد توسعه پایدار می باشد.

کلیدواژه ها:

خشک و نیمه خشک ، معماری پایدار ، فتوولتاییک