نگرشی بر تعامل محیط با فرهنگ و روابط اجتماعی در شکل گیری بافت های مسکونی ایران نمونه ی موردی : بافت قدیم ساری

آنچه در حال حاضر در دنیای معماری، شهرسازی و دیگر هنرها میگذرد و متاثر از حرکت های اجتماعی، فرهنگی و تکنولوژی و کاربرد آن است،بیشتر در دنیای غرب شکل گرفته است و سپس موجی از آن متوجه جهان ما شده است که به مشابه سازی و کم رنگ شدن معماری و شهرسازی امروزما انجامیده است . در شهرهای کنونی ایران که خاستگاه تمدن و فرهنگ و رویکردهای انسان محور در فرایندهای توسعه شهر هستند نیز، این رویداد مشاهده می شود . گرایش های انسان گرایانه در نظریات طراحی محیط با تاکید بر فرهنگ و تعاملات اجتماعی در فضای شهری به ما امکان انتقال اطلاعاتی را می دادند که دیگر وجود ندارند . برای بازگشت به این ارتباط می بایست ابتدا اهمیت معنای محیط در نحوه ی زندگی انسانها را دریافت و بعد در دستیابی به محیط با معنی بیشتر تلاش کرد . در این مقاله تلاش شده است تا با بررسی بافت مسکونی قدیمی ساری به عنوان نمونه موردی به اهمیت محیط و ارتباط آن با آداب و سنتها، اعتقادات، روشهای زندگی، نیازهای روحی و روانی اجتماعی و فردی مردم به عنوان عوامل شکلگیری فضا پرداخته و در نهایت با روش توصیفی_تحلیلی و نتایج بدست آمده از پرسشنامه از مردم به این مهم برسد که در گذشته برخلاف حال، معماری و شهرسازی در توازن با محیط زیست بوده و معماری سنتی با گرایش به سمت پایداری فرهنگی اجتماعی - با احترام به محیط و حفظ آن برای آیندگان شکل گرفته است

کلیدواژه ها:

طراحی محیط ، فرهنگ ، تعاملات اجتماعی ، بافت قدیم ساری