فضیلت گرایی در تربیت اخلاقی

تربیت اخلاقی یکی از اهداف مهم نظام آموزشی است. این امر از موضوعات پرچالشی است که از سوی متفکرانمورد امعا نظر بسیار قرار گرفته است. فضیلت گرایی نیز از جمله نظریه های واقع گرا در فلسفه اخلاق میباشد، که از قدیم الایام و از سوی فلاسفه بزرگی همچون سقراط، افلاطون و ارسطو به اشکال مختلف تبیین شدهاست. اخلاق فضیلت گرا نوعی نظریه هنجاری است که در عصر افول مدرنیته و ظهور پست مدرنیسم، همراه باناکامی نظریه های اخلاقی در دستیابی به طرحی نو، برای نجات انسانیت، ضرورت احیاء آن جهت ابقاء ارزشهای اخلاقی به خوبی احساس می شود. در روزگار غربت اخلاق و سرمازدگی وجدان اخلاقی، محور قرار گرفتنفضائل اخلاقی و ارزشمند بود شکوفائی بشر، این ضرورت را به اوج می رساند. لذا در مقاله حاضر، به شیوهکتابخانه ای، با بهره گیری ار فن تحلیل و توصیف محتوا تربیت اخلاقی فضیلت گرا از منظر فلاسفه مورد بررسیقرارگرفته است. با توجه به پیشینه این پژوهش چنین نتیجه گرفته شده است که اخلاق فضیلت مدار در طولتاریخ پر فراز و نشیبش، به رغم وحدت مبانی اساسی، تقریرهای متفاوتی را به خود پذیرفته است که توجه بهاین تفاسیر و لحاظ اشتراکات و تمایزات فلاسفه قدیم و معاصر (از ارسطو تا آکویناس و فلاسفه معاصر مانندانسکوم، مک اینتایر، دیوید کار و ...) برای کسانی که درصدد تبیین این اخلاق و در اندیشه جستجوی راهی برایپرورش فضایل در جامعه اند، ضروری به نظر می رسد.

کلیدواژه ها:

تربیت اخلاقی ، اخلا فضیلت ، فضیلت گرایی ، ارسطو