بررسی نگرش معلمان مدارس استثنایی نسبت به کودکان نابینا و ناشنوا در کشور افغانستان

هدف پژوهش حاضر بررسی نگرش معلمان مدارس استثنایی نسبت به کودکان نابینا و ناشنوا در کشور افغانستان ، و درنهایت یکپارچه سازی آموزش این کودکان در کشور افغانستان بود. تحقیق حاضر از حیث هدف کاربردی است و از حیثچگونگی به دست آوردن داده های مورد نیاز توصیفی (غیرآزمایشی) و از نوع پیمایشی است. جامعه آماری مطالعه حاضر شامل همه معلمان زن و مرد مدارس عادی شهر کابل در صنف یا کلاس اول تا دوازدهم سال تحصیلی 1394-1393 است، که تعداد آن ها 1000 نفر بود . با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای تعداد 051 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. از پرسشنامه خودگزارشی جردن افروز به منظور سنجش نگرش نسبت به دانش آموزان نابینا وناشنوا استفاده شد . تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که بین نگرش به باورهای عمومی در افراد نمونه مورد بررسی و باورهای شخصی آنان در رابطه افراد ناشنوا و نابینا تفاوت معناداری وجود دارد. بین تجربیات و باورهای شخصی نسبت به کودکان ناشنوا و نابینا تفاوت معناداری وجود ندارد. تفاوت مشاهده شده بین میانگین نمرات دو گروه (مردان و زنان) در متغیرهایتجربیات و باورهای شخصی نسبت به کودکان ناشنوا و تجربیات و باورهای شخصی نسبت به کودکان نابینا معنی دار نبود.نتیجه گیری : طبق نتایج بدست آمده می توان گفت که نگرش معلمان به کودکان نابینا و ناشنوا در کشور افغانستان دروضعیت مطلوبی قرار ندارد و آگاهی معلمان نسبت به این کودکان کم است. ضمنا می توان از پرسشنامه جردن افروز درکشور افغانستان استفاده کرد.