بهرهگیری انرژیهای تجدیدپذیر و الگوهای معماری بومی،مطالعه موردی محله سیروس تهران

جهان پس از صنعت، با سیمایی تبلور یافته از قدرت و سرکشیهای دائمی نشات گرفته از تکنولوژی با سرعت و شتابان در پی رسیدن به مقاصد و آمال بلندپروازانه، نیازمند مصرف انرژیهای فسیلی و تجدیدناپذیر است. آسیبهای وارد شده به طبیعتدر طی دهههای اخیر موجب به وجود آمدن تحرکهایی در بخش صنعت ساخت و ساز گردیده که منجر به پیدایش سبکهای بومیگرایی با گرایشهایی به توسعه پایدار شده است. این مقاله به بهرهگیری از سامانههای ایستا به عنوان بخشی از اصول معماری پایدار خواهد پرداخت و با تکیه بر فرهنگ حاکم بر معماری سنتی و بومی ایران زمین و با در نظر گرفتن مطالعه موردی بخشی از هستهی اولیه تهران که به لحاظ طبقهبندی در زمره بافت فرسوده و ناکارآمد شهری امروز محسوب میشود با استناد بر اصول معماری و شهرسازی حاکم بر بافتهای مسئلهدار اقدام به طراحی معماری در این بافت نموده و با ارایه راهکارهایی کارآمد جهت دستیابی به معماری بومی معاصر شده و همساز با اقلیم خواهد پرداخت. هدف این پژوهش ارایه راهکارهایی هم سو با اهداف توسعه پایدار جهت دستیابی به معماری بومی و کاهش میزان مصرف انرژیهای فسیلی و جایگزینی روشهای معماری بومی در جهت تامین انرژی سرمایش و گرمایش در بنا میباشد

کلیدواژه ها:

انرژی تجدیدناپذیر ، انرژی تجدید پذیر ، سامانههای ایستا ، توسعه پایدار ، معماری بومی ، بافت فرسوده