ضرورت بهکارگیری همزمان رویکردهای بهسازی و توانمندسازی در سکونتگاههای غیررسمی

تاکنون رویکردهای گوناگونی برای روبرویی با سکونتگاههای غیررسمی به کار گرفته شده است. اما در رویکردهای به کار گرفته شده، سکونتگاههای غیررسمی به عنوان بخشی مجزا از شهر در نظر گرفته شدهاند و پیوستگی اینگونه سکونتگههاا با شهر مادرکمتر مورد توجه قرار گرفته است. چنین نگرش جداگانهای سبب شده تا اصول توسعه پایادار و همه جانبه نگری که امروزه در برنامههای توسعه شهری و محلی دنبال میشود، در اینگونه سکونتگاهها در نظر گرفته نشود. این مقاله پس از معرفی رویکردهای روبرویی با سکونتگاههای غیررسمی و ارائه پیامدهای به کارگیری رویکرهای بهسازی و توانمندسازی، لزوم به کارگیری رویکردیهمه جانبهنگر را به منظور دستیابی به توسعه پایدار آنها و پیوستگی با شهر مادر نشان میدهد. از جمله نتایج مقاله میتوان به ضرورت به کارگیری همزمان رویکردهای بهسازی و توانمندسازی در سکونتگاههای غیررسمی اشارهکرد. با به کارگیری همزمان این دو رویکرد تمام جنبههای محیطی، اجتماعی و اقتصادی سکونتگاه مورد توجه قرار می گیرند وبدینترتیب دستیابی به توسعه پایدار سکونتگاه و پیوستگی آن با شهر و جامعه شهری میسر میشود. حفظ تعادل میان ویژگیهای اجتماعی- اقتصادی ساکنان و ویژگیهای محیطی در هر گونه مداخلهای از جمله دیگر نتایج به دست آمده میباشد. تعادلی که در حال حاضر در سکونتگاههای غیررسمی همچون هر سکونتگاه دیگری که به صورت طبیعی شکل گرفته، دیده میشود

کلیدواژه ها:

سکونتگاه غیررسمی ، بهسازی ، توانمندسازی ، همه جانبه نگری ، توسعه پایدار شهری