رابطه دینداری و امید به زندگی در زنان متاهل شهرستان های ساری، قائم شهر و بابل سال 1393

مقدمه: دین درنظر مردم سراسر جهان بسار ارجمند است. تمامی مذاهب و حتی انواع بدوی آن نوعی رواندرمانی به شمار می آیند که با آئین ها و مراسم خود رنج های روانی و جسمی انسان را بهبود می بخشند. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه دینداری و امید به زندگی در زنان متاهل شهرستان های ساری، قائم شهر و بابل در سال 1393 انجام شد. روش: این مطالعه کاربردی با روش زمینه یابی و از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری متشکل از تمامی زنان متأهل شهرستان های ساری، قائمشهر و بابل بود که با استفاده از نمونه گیری تصادفی ساده و خوشه ای مرحله ای 400 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها پرسشنامه مقیاس دینداری خدایاری فرد و همکاران (1388) و پرسشنامه امید به زندگی میلر مورد استفاده قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون انجام شد. یافته ها: ضریب همبستگی محاسبه شده برای دو متغیر دینداری و امید به زندگی (r=0/195) در سطح احتمال 95 درصد با درجه آزادی df=369 با ضریب همبستگی بحرانی جدول (r=0/195) برابر است و سطح معناداری بدست آمده نیز کمتر از 0/05 می باشد. نتیجه گیری: بین دینداری و امید به زندگی زنان متاهل ساکن شهرهای بابل، ساری و قائم شهر همبستگی مثبت وجود دارد.

کلیدواژه ها:

دینداری ، امید به زندگی ، زنان متاهل