اثر مصرف مخمر بر فراسنجه های تخمیر، جمعیت میکروبی شکمبه و عملکرد گوساله های پرواری

به منظور بررسی اثار مصرف مخمر ساارومیسس سرویسیه (سویه S.C47) همراه با جیره های غذایی حاوی سطوح مختلف کنسانتره بر فراسنجه های تخمیر، جمعیت میکروبی شکمبه و عملکرد گوساله های پرواری از 36 رأس گوساله در هلشتاین با میانگین وزن اولیه (5/54 ±175/9) کیلوگرم در قالب طرح فاکترو 2x3 استفاده شد. دامهای مورد مطالعه به شش گروه مساوی و هر گروه با یکی از جیره های غذایی حاوی 60، 70 و 80 درصد کنسانتره بدون مخمر و یا با مخمر (2/5 گرم مخمر به ازای هر 100 کیلوگرم وزن زنده) تغذیه شدند. افزایش وزن و سرعت رشد گوساله ها طی 150 روز دوره آزمایش، ثبت و در پایان دوره پرواربندی در زمانهای صفر، 3 و 6 ساعت بعد از مصرف خوراک صبحگاهی با استفاده از لوله مری از محتویات شکمبه آنها نمونه برداری شد. فراسنجه های تخمیر نمونه ها شامل اسیدیته، اسیدهای چرب فرار، ازت آمونیاکی و جمعیت میکروبی مایع شکمبه، تعداد کل باکتری ها، باکتری های سلولولایتیک، باکتری های مصرف کننده لاکتات و کل تک یاخته ها اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل آماری دادهها حاصله با استفاده از طرح کاملاًتصادفی برای فراسنجه های تخمیر، جمعیت میکروبی و در مورد عملکرد پروار پس از تصحیح وزن اولیه دامها تجزیه کوواریانس انجام شد. مصرف مخمر سبب افزایش اسیدیته مایع شکمبه در حیوانات تغذیه شده با 80 درصد کنسانتره شد (p<0/05). همچنین مصرف مخمر سب افزایش غلظت کل اسیدیته چرب فرار، جمعیت باکتریهای مصرف کننده لاکتات، جمعیت باکتری های تک یاخته های شکمبه و کاهش غلظت ازت آمونیاکی شکمبه شد (p<0/05). تعداد کل باکتری های شکمبه نیز در اثر مصرف مخمر زیاد شد. استفاده از مخمر در جیره های حاوی 80 درصد کنسانتره سبب بهبود افزایش وزن و خوراک مصرفی روزانه حیوانات شد (p<0/05). با توجه به یافته های حاصله می توان نتیجه گرفت که مصرف سویه 47 مخمر ساکارومیسس سرویسیه می تواند موجب بهبود وضعیت تخمیر و افزایش جمعیت میکروبی در شکمبه گوساله های پرواری شود که نتیجه آن بهبود عملکرد پرواری دامها به ویژه در شرایط استفاده از جیره های حاوی کنسانتره زیاد می باشد.

کلیدواژه ها:

گوساله های پرواری ، ساکارومیسس سرویسیه ، تخمیر شکمبه ایف تک یاخته