ارزیابی طرح ساماندهی محور تاریخی،فرهنگی و گردشگری بر اساس شاخص های پیاده راه(نمونه موردی: محله جویباره اصفهان)

پیاده راه با بالاترین نقش اجتماعی ، به مثابه مکانی برای قرائت سناریوی شهری و حفظ پایداری خاطره شهر است؛درحقیقت پیاده راه به عنوان عرصه ای برای تقویت ارتباط انسان و محیط شهری باعث گسترش ارتباطات و تعاملات اجتماعی فرهنگی در زندگی شهری شده و می تواند به صورت «پیش اقدامی» بافت کهن را حیات بخشیده و به عنوان یک راوی برای جذب گردشگر و نیز احیای ارزشهای معماری و شهرسازی عمل نماید. هدف اصلی تحقیق حاضر نیز ارزیابی طرح ساماندهی محور تاریخی، فرهنگی و گردشگری محله جویباره اصفهان بر اساس شاخص های پیاده راه می باشد. پژوهش حاضر از نظر ماهیت و روش گردآوری داده ها، به دلیل اینکه رویکرد حاکم بر این پژوهش روش پیمایشی بوده یک پژوهش توصیفی پیمایشی به حساب می آید. روش تحقیق در این پژوهش ، روش ارزیابی پس از اجراست و ابزار اندازه گیری اطلاعات نیز در این تحقیق پرسشنامه بوده و تحلیل آن در دو سطح توصیفی و استنباطی انجام شده است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که طرح ساماندهی در ارتباط با تامین شاخص های مربوط به پیاده راه، عملکرد متوسط رو به پایین داشته است، به نظر می رسد که مهمترین علت این مهم نیز در نظر گرفته شدن جنبه های صرفا کالبدی طرح و عدم نیاز سنجی علمی شهروندان پیش از تهیه ی طرح می باشد که باعث شده طرح مذکور از درصد موفقیت بالایی در ارتباط با اهداف پیش بینی شده، برخوردار نگردد.

کلیدواژه ها:

ارزیابی ، طرح ساماندهی ، پیاده راه ، محله جویباره ، اصفهان