توسعه استفاده از انرژی های نو در ایران با رویکرد تفکر سیستمی

در هدف از این مقاله پیاده سازی تفکر سیستمی و رویکرد آن در نظام تأمین انرژی کشور ایران و همچنین توسعه انرژی های تجدیدپذیر و جایگزینی آن به عنوان انرژی پاک و بهینه است. سیستم های جدید انرژی در آینده باید متکی به تغییرات ساختاری و بنیادی باشد که در آن منابع انرژی بدون کربن نظیر انرژی های تجدیدپذیر با توجه به سادگی فناوریشان در مقابل فناوری انرژی هسته ای از یک طرف و نیز بدلیل عدم ایجاد مشکلاتی نظیر زباله های هسته ای از طرف دیگر نقش مهمی در سیستم های جدید انرژی در جهان ایفا می کنند.در این مقاله ضمن معرفی انرژی های تجدیدپذیر ، نگاه سیستمی و علی حلقوی و تشریح حلقه ها جهت توسعه استفاده از انرژی های نو مطرح شده و متغیرهای کلیدی در سیاست گذاری این حوزه که نقش مهمی ایفا می کنند بررسی شده و اهرم هایی چون فرهنگ سازی و بستر سازی،تولید ناخالص داخلی، صرفه جویی،ضریب سرمایه گذاری تکنولوژی که در توسعه این نوع انرژی مؤثر هستند تشریح می گردد.

کلیدواژه ها:

تفکر سیستمی ، سیستم های پویا ، مدیریت سیستم انرژی ، توسعه انرژی های تجدیدپذیر