بررسی تطبیقی تجارب کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه در بکارگیری روش سناریو نویسی در برنامه ریزی منطقه ای با رویکرد آمایش سرزمین

توسعه منطقه ای، یکی از مباحثی است که در چند دهه اخیر توجه برنامه ریزان خصوصا برنامه ریزان منطقه ای را به خودجلب کرده است که آمایش سرزمین به عنوان یکی از رویکردهای آن، نوعی برنامه ریزی بلندمدت برای توزیع بهتر جمعیت وفعالیت های اقتصادی در زمینه منابع طبیعی به منظور افزایش رفاه و توسعه جامعه است.امروزه یکی از پیش نیازهای توسعهمنطقه ای، برنامه ریزی آمایش سرزمین بر مبنای سناریو نویسی که یکی از ابزارهای آینده پژوهی می باشد مورد استفاده برنامهریزان قرار گرفته است که ابتدا در کشورهای توسعه یافته مانند فرانسه، منطقه اروپا،آلمان،هلند اقدام به استفاده از این روشنمودند و درکشورهای در حال توسعه مانند هند، عربستان، چین، اندونزی نیز این روش به عنوان یکی از روشهای موثر در برنامهریزی آمایش سرزمین انتخاب شده است. در کشور ایران نیز برنامه ریزان به تازکی در برنامه های آمایشی خود اقدام به استفاده ازاین روش به عنوان ابزاری کارآمد در توسعه منطقه ای و ملی کشور نمودند. هدف از این مقاله بررسی تجارب کشورهای مختلفدر زمینه بکارگیری روش سناریو نویسی در برنامه ریزی ها و با تاکید بر برنامه ریزی منطقه ای با رویکرد آمایش سرزمین میباشد.روش تحقیق به صورت مطالعات تطبیقی و بررسی تجربیات کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه در بکارگیری اینروش می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد که سناریو نویسی به عنوان یک روش کارآمد می تواند جایگزین مناسبی برایروشهای سنتی برنامه ریزی استراتژیک باشد که به صورت مصداقی نمونه های آن به بحث گذاشته شده است.