تاثیر نوع فوق روان کننده بر خواص رئولوژیکی بتن های خودتراکم

ساخت سازه های بتنی همواره نیازمند جاگذاری و تراکم مناسب بتن تازه در قالب به منظور رسیدن به خواص مکانیکی کافی در حالت سخت شده می باشد. اما این امر حتی با وجود نیروهای متخصص و ابزار کافی، معمولاً در بتن های معمولی بخوبی میسر نمی شود. به منظور حل این مشکل ایده ی بتن خود تراکم برای اولین بار در سال 1986 در ژاپن مطرح شد. بتن خودتراکم نسل جدیدی از بتن با خاصیت شکل پذیری بالا و مقاومت کافی در برابر جداشدگی می باشد که می تواند به راحتی در داخل قالب جریان یابد و تمام فضای قالب و بین آرماتورها را بدون نیاز به ویبره کردن پر نماید. برای رسیدن به شرایط خودتراکمی انتظار می رود که در مقایسه با بتن معمولی افزودنی های خاصی از جمله فوق روان کننده ها و پوزولانها نیاز باشد. افزودن فوق روان کننده از حیاتی ترین ملزومات ساخت بتن خودتراکم می باشد. هرچند که افزودن این ماده باعث بهبود خواص پرکنندگی و عبوری بتن می شود اما مقدار بیش از اندازه این ماده منجر به ناپایداری و جداشدگی در بتن می گردد. در این مطالعه 7 نوع فوق روان کننده مختلف بر پایه پلی نفتالین، پلیمرهای مصنوعی و کربوکسیلات به منظور بررسی نقش آنها بر خواص رئولوژیکی بتن، با طرح اختلاط های مشابه ساخته شده و سپس آزمایش های جریان اسلامپ و قیف V و جعبه L بر روی بتن تازه انجام شده است. نتایج نشان می دهد که روان کننده های که بر پایه کربوکسیلات می باشد در بتن خودتراکم عملکرد مناسبی خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

بتن خودتراکم ، فوق روان کننده ، خواص رئولوژیکی