هویت نما در روند نوسازی - تجربه تدوین ضوابط نمای ساختمانی در منطقه 17 تهران

یکی از مشکلات بنیادی شهرهای ایران،مسئله هویت شهر است. امروز علی رغم گسترش و توسعه شهرها، سیمای آنها ناخوانا، فاقد شخصیت شهری و مولد انواع بحران ها است. شهر بدون هویت، قدرت خود را در هدایت ناخودآگاه جمعی شهروندان از دست می دهد. نمای ساختمان ها به ع نونان یکی از اجزای تشکیل دهنده سیما و منظر شهر، دارای نمادها و نشانه های تعیین کننده هویتی است که از عواملی چوناقلیم، فرهنگ، تاریخ و اقتصاد تأثیر می پذیرد. در سال های اخیر برای احیای هویت معماری اسلامی. ایرانی اقداماتی چونالگوسازی در بافت های فرسوده، تدوین ضوابط طراحی نما و برگزاری مسابقات طراحی صورت گرفته که از نتایج آنها قبول سهم مشترک حوزه عمومی و خصوصی بر نما است، اما افراط و تفریط در تعیینمیزان نقش آفرینی این دو حوزه همچنان ادامه دارد. سازمان نوسازی شهر تهران با هدف تسهیل امر نوسازی، مشوق هایی را در نظر می گیرد که منجر به خلق جداره های نامطلوب شده و یا اغماض در رعایت برخی قوانین حین مرور پایان کار بیش تر با ملاحظات اقتصاد پائین ساکنان مصداق کوتاهی در دفاع از حق عمومی است. در این نوشتار بابیان تجربه نوسازی بافت های فرسوده منطقه 17 تهران و آسیب شناسی نماهای جدید ساختمانی، لزوم ورود متخصصان و تقویت نقش حوزه عمومی در هدایت هویت نماها گوشزد می شود. یکی از سیاست های اصلی سازمان نوسازی، افزایش مشارکت مردمی است. سپردن امر نوسازی به بخش مردمی آن را به جریانی پویا و پایدار تبدیل می کند، اما در غیاب کار کارشناسی، آموزش های مردمی و ضوابط راه گشا، نماهای جدید آینه تمام نمای معضلات فرهنگی و هویتی ساکنان آن خواهد بود.

کلیدواژه ها:

نما ، ساختمان ، هویت ، معماری اسلامی. ایرانی ، ضوابط طراحی