سامان دهی و بهسازی محلات سنتی با استفاده از تحلیل شهرسازی جدیدTND

بافتهای قدیم شهری، آثار گرانبهایی هستند که نوع فرهنگ، معماری و ایدئولوژی حاکم بر سازمان فضایی شهری در دورانهای مختلف را به نمایش می گذارند. همزمان با انقلاب صنعتی، در حالی که شهر از درون تهیمیشد، توسعههای نامنظم شهری باعث کشیدگی شهر به طرف اراضی پیرامون شده بود. محلات سنتی، مخصوصاً در کلانشهرهای کشورهای در حال توسعه، با عدم تعادل بین ظرف (بافت قدیم) و مظروف (ساکنین) مواجه هستندTND.رویکردی است که از نهضت نو شهرسازی نشات گرفته است و می کوشد به نیازهای محله و ساکنین آن پاسخ مثبت دهد. این رویکرد تلاش می کند با تقویت و بهبود فضای کالبدی محله،تعاملات اجتماعی را افزایش داده و از این مسیر به بهبود حس تعلق به مکان، خود اتکایی اقتصادی و ارتقاء سرمایه اجتماعی نایل گردد. اهداف و اصولی را که، این رویکرد مورد توجه قرار می دهد در پویایی، سرزندگی وپایداری محلات موثرند. این رویکرد می تواند مبنایی برای سیاست گذاری محله محور در فرایند بازآفرینی و نوسازی شهری تلقی شود، همچنین معرفی الگوی شهرسازی جدید با معیارهای مشخص در ساماندهی و اشاره نمود. از نتایج تحقیق می توان به کارایی « رشد درونزای شهری » بهسازی محلات سنتی و در راستای الگوهای شهرسازی جدید، رشد درونزای شهری، ارتقای ویژگیهای فیزیکی و کارکردی از طریق تزریق عناصر جدید شهری، افزایش هویت محلهای، افزایش سرانهی خدمات شهری و جلب مشارکت ساکنین محله اشاره نمود

کلیدواژه ها:

بافت قدیم ، بهسازی شهری ، شهرسازی جدید ، توسعه فشرده/TND