بررسی ویژگی های محلی سکونتگاه های غیر رسمی و نحوه برخورد با این سکونتگاه (مطالعه موردی: سجادیه/ مشهد)

اسکان غیر رسمی به طور کلی ناشی از تحولات اجتماعی، اقتصادی و روند شهر نشینی و شهرگرایی کشور و نیز نادیده گرفتن اقشار متوسط و کم درآمد شهری در طرح های توسعه و برون فکنی این اقشار از مناطق کلان شهر ها به خصوصمشهد به مناطق حاشیه ای جهت دست یابی به زمین و مسکن ارزان بوده است. در این مقاله برخلاف تصورات دهه 1970 و با نگاهی امروزی سعی بر آن است که اسکان غیر رسمی و ساکنین این گونه سکونتگاه ها به عنوان واقعیتیاجتماعی پذیرفته و به رسمیت شناخته شوند و شهروند تلقی گردند. لیکن با توجه به اینکه ساکنین این کانون های جمعیتی از شهروندان یک جامعه بوده، لذا عدالت اجتماعی حکم می کند که این اقشار در کنار سایر اقشار جامعه مورد توجه قرار گیرند. بنابراین در ابتدا به بررسی خصوصیات کابدی، اقتصادی و اجتماعی سکونتگاه سجادیه/مشهد و آسیبشناسی آن پرداخته و سپس با ضرورت تهیه طرح با رویکرد توانمندسازی و با اتکاء بر سرمایه های انسانی و اجتماعی درونی این بافت و بالفعل نمودن آنها و نه فقط تهیه طرح با دیده کالبدی، به بهبود و ارتقاء محیطی ساکنین سکونتگاه مورد مطالعه خواهیم پرداخت

کلیدواژه ها:

اسکان غیررسمی ، سجادیه ، آسیب شناسی ، طرح های توسعه شهری ، توانمندسازی