ارائه مدل فازی مدیریت بحران در حین زلزله در اتوبوسرانی شهر تهران

شهر تهران با وجود لایه جمعیتی روزانه حدود 11 میلیون نفر از شهرهای بزرگ و پرتراکم بوده و برنامه ریزی شهری در مواقع بحران جزو لاینفکمدیریت در این شهر می باشد . در این پژوهش با مروری بر ادبیات تئوریهای موجود در مدیریت بحران، رویکردها و مدلهای مدیریت بحران، به اهمیت این موضوع در صنعات حمل و نقل بویژه اتوبوسرانی شهر تهران پرداخته و با استخراج اجزای عملیاتی مدیریت حمل و نقل در شرایط بحران، الگویی در مواجهه با مدیریت بحران در سازمان اتوبوسرانی ارائه می گردد. این تحقیق در شرکت واحد اتوبوسرانی تهران به عنوان یکی از مهمترین عوامل حمل و نقل درون شهری و در طول سالهای 1391 و 1392 ، با بررسی میزان تاثیر گذاری عوامل مختلف انسانی، لجستیکی، مدیریتی و عوامل مرتبط با ابنیه از طریق پرسشنامه و استفاده از نظریات خبرگان و تحقیقات کتابخانه ای و مد نظر قرار دادن الگوهای رفتاری ساکنین و استفاده کنندگان از خدمات شهری و سناریوهای بحران مختلف، اقدام به بررسی مدل رفتاری کارکنان خدمات حمل و نقل شهری (شرکت واحد اتوبوسرانی تهران) نموده و به ارائه ی مدل راهبردی مدیریت بحران طی سه مرحله جمع آوری اطلاعات و توسعه مدل رفتاری پس از زلزله، بررسی وضعیت کنونی شرکت واحد از سه منظر ابنیه -ناوگان- منابع انسانی و در نهایت ارائه مدل فازی مدیریت بحران حین زلزله در اتوبوسرانی شهر تهران می نماید.

کلیدواژه ها:

بحران ، مدیریت بحران ، چرخه مدیریت بحران ، شبکه معابر شهری