بررسی انعطاف پذیری درفضاهای داخلی مسکونی

مسکن برای انسان همواره معنا و تأثیری فراتر از سرپناه و پناهگاه داشته و با خود بینش، فرهنگ و شیوه خاص نگاه او به زندگی را ساخته و به نمایش در می آورده است. مسکن مکانی است برای آسایش انسان، که بایستی پاسخ تمامی نیازهای تن و روان و روح او را در خود فراهم نماید. انسان ها از آنجایی که خصوصیات منحصر به فردی دارند، در نتیجه نیازهای متفاوتی دارند.این نیاز ها بنا به اینکه در چه فرهنگی زیسته اند وبراساس کدام دسته از پارادایم های دینی،اخلاقی،ارزشی و...رفتار می کنند،همچنین با توجه به نژاد، نسل، معلولیت، سن، جنسیت و...انسانها، پیچیدگی مضاعفی می یابد. نیاز به امکان پاسخگویی به کثرت نیاز های کاربران مختلف، لزوم توجه به انعطاف پذیری در مسکن را افزایش می دهد. یکی از عوامل حیاتی جهت حفظ سلامت جسم و روان و در نتیجه ارتقاء کیفیت سکونت، وجود فضاهایی منعطف با توجه به نیاز های کاربر در فضاهای مسکونی است. انعطاف پذیری کیفیت فضایی ای بوده است که در معماری خانه های تاریخی ایرانی وجود داشته و معمار ایرانی از آن بهره می برده است، اما به دلیل عدم توجه وتحقیق دررابطه با این موضوع، در خانه های امروزین به فراموشی سپرده شده است. اهمیت انعطاف پذیری در فضاهای مسکونی، ایجاد فضاهای مطلوب و مناسب، باتوجه به سلامت جسم وروان وتأثیر پذیری انسان از محیط سکونت، این الزام را به وجود می آورد که این پژوهش انواع انعطاف پذیری را بیان کند و تأثیر کمی وکیفی انعطاف پذیری را در فضاهای داخلی مسکن، مورد توجه قرار دهد.سپس راه های رسیدن به انعطاف پذیری ذکر شده است و این فرضیه که انعطاف پذیری در فضاهای داخلی مسکن، کیفیت سکونت را بالا می برد مورد بررسی قرار می دهد.

کلیدواژه ها:

مسکن ، کیفیت سکونت ، انعطاف پذیری ، تطبیق پذیری ، تنوع پذیری ، تغییر پذیری