بررسی نقش عوامل محیطی مؤثر در طراحی واحدهای همسایگی با هدف ارتقای تعاملات اجتماعی در فضاهای نیمه باز

انسان موجودی اجتماعی آفریده شده که برای برآورده ساختن نیازهای جسمانی و روانی، خود نیازمند تعامل با افراد دیگر است. بیتردید فضایی که انسان در آن زندگی میکند در روان و رفتار فرد به دنبال آن شکلگیری روابط اجتماعی او مؤثر است. امروزه بعد اجتماعی زندگی انسان بهفراموشی سپرده شده است و فضاهایی به منظور پاسخگویی به آن وجود ندارد، به همین منظور ایجاد فضایی که روابط اجتماعی را تقویت کند وموجب ارتباط بیشتر افراد شود حائز اهمیت است. در گذشته محلات، مکانی برای ارتباط بیشتر افراد بوده اما با گذشت زمان این روابط کمرنگ شده است. در حال حاضر با توجه به بررسیهای انجام شده میتوان واحد همسایگی را به عنوان عنصری جهت تقویت تعاملات اجتماعی معرفی کرد. حوزهی همسایگی عرصهای نیمهعمومی به شمار میرود که مانند مفصلی بین عرصه عمومی شهر و عرصه خصوصیخانه ایفای نقش میکند. پژوهش حاضر با هدف استخراج راهکارهای مناسب طراحی جهت ایجاد و تقویت تعاملات اجتماعی ساکنان مجتمعهای مسکونی، به بررسی نیاز همسایگان امروزی به تعاملات اجتماعی در مقایسه با گذشته پرداخته و کارآئی آنچه امروزه به عنوان فضاهای نیمهباز در مجتمعهای مسکونی طراحی و ساخته میشود را مورد مطالعه قرار میدهد. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی میباشد، که با بهرهگیری از -منابع موجود به بررسی اهمیت و ضرورت موضوع حاضر میپردازد و در نتیجه به صورت پیشنهادات، الگوها و پارامترهای مناسب ارائه گردیده خواهد شد.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، تعاملات اجتماعی ، واحد همسایگی ، فضای نیمه باز