واکاوی موانع ساختاری و سیاسی تغییر نقش شهرداری از سازمانی خدماتی به نهادی خدماتی - اجتماعی

از مهمترین چالشهای فراروی شهرداری، به عنوان مهمترین رکن مدیریت شهری، چگونگی تنظیم رابطه با ساختارهایاجرایی و دیگر سازمانهای استقرار یافته در سطح شهر است.مدیریت شهری تهران از زمان شکلگیری شوراهای محلی تاکنون، به دلیل ارتباط با ساختارهای اجتماعی شهر وشهروندان و همچنین به دلیل درک نارساییهای رو به رشد و زیاده از حد اجتماعی، فرهنگی، رفاهی و زیستشهریبهتدریج رویکردی اجتماعمحور در پیش گرفته است. جدا از دستاوردهای بهشدت بزرگنمایی شده، این تغییر نگرش دررا میتوان در تابعیت از شرایط جهانی و پیشرفتن به سوی حکمروایی (CSR) پذیرش مسئولیت اجتماعی سازمانیخوب شهری تعبیر کرد. اما در راستای تحقق این موضوع موانع و چالشهای سیاسی، ساختاری و نهادی متعدد وجوددارد. این نوشتار ضمن ارزیابی زمینههای این تغییر رویه و نگرش در مدیریت شهری با تأکید بر مدیریت شهری تهران،به چالشهای فراروی آن در حوزه سیاسی و ساختاری میپردازد. روش تحقیق این نوشتار توصیفی و تحلیلی است واطلاعات موردنیاز از طریق بررسیهای اسنادی و کتابخانهای جمعآوری شدهاند. نتایج این تحقیق نشان میدهد کهدولت و سایر » و برونسازمانی « شهرداری و شورا » مهمترین موانع این اقدام و الزام، به دو حوزه درونسازمانیبرمیگردد. این موانع از یکسو مستلزم بازنگری در روابط درون سازمانی شهرداری تهران و « ساختارهای حاکمیتیارتقاء مسئولیتپذیری اجتماعی سازمانی و از سوی دیگر مستلزم تحول در رابطه دولت و مدیریت شهری تهران است.

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، مسئولیت اجتماعی ، حکمروایی خوب ، تمرکززدایی ، مقتضیات محلی ، حقوق مکانی