نوسازی بافت های فرسوده و ضرورت تغییر نگرش در تهیه و اجرای طرح های جامع و تفصیلی (نمونه موردی : شهر اصفهان )

امروزه رویکرد جهانی به طرح های توسعه شهری ، رویکرد مسئله محور برای حل مسایل شهری است و بدون شک بافت های فرسوده شهر اصفهان یکی از مسایل اساسی و مهم این شهر است و شناخت و تحلیل این مسئله و ارایه راهکار در این زمینه ، اصولا از نتایج مورد انتظار طرح های توسعه شهری است . در ای مقاله ابتدا با روش کتابخانه ای مختصری به بررسی طرح های توسعه شهری در ایران و مقایسه آن با طرح های توسعه شهری کشورهای توسعه یافته پرداخته شده ، سپس از طریق مطالعه مدارک ، اسناد و نقشه های طرح تجدید نظر در طرح جامع (مصوب سال 1367) ، و طرح تفصیلی شهر اصفهان ( مصوب سال 1375) و طرح بازنگری در طرح تفصیلی شهر اصفهان (1390) با روش مقایسه ای ، میزان تحقق پذیری طرح تفصیلی شهر اصفهان مورد بررسی قرار گرفته است . در ادامه با بررسی میزان پروانه های ساختمانی صادر شده توسط شهرداری اصفهان در محدوده بافت های فرسوده این شهر در سال های 1386 تا 9 ماهه سال 1390 ، میزان نوسازی بافت های فرسوده در این مدت تعیین شده است . سرانجام از طریق تحلیل آمار به دست آمده و با بررسی شرح خدمات انجام مطالعات و تهیه طرح ازنگری در طرح تفصیلی شهر اصفهان ، مشخص می شود که طرح های جامع و به تبع آن طرح های تفصیلی شهر اصفهان ، در زمینه نوسازی بافت های فرسوده این شهر ناکارآمد بوده و صرفاً در حد معرفی پهنه های نیازمند طرح های ویژه نوسازی و بهسازی و ثبیت وضع موجود اقدام کرده است . در خاتمه بر چهار موضوع شامل « ظرفیت سازی و سرمایه اجتماعی» ، «مفهوم فرآیند در تهیه و اجرای طرح های توسعه شهری» ، «مدیران شهری و تحقق پذیری طرح های توسعه شهری » و «انجام مطالعات و تهیه طرح های ویژه نوسازی» جهت برون رفت از وضعیت فعلی و در راستای تحقق پذیری طرح های توسعه شهری ونوسازی بافت های فرسوده تأکید شده است.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، تحقق پذیری ، طرح جامع ، طرح تفصیلی