بررسی اثرات تراکم بوته و مدیریت نیتروژن بر عملکرد دانه و اجزای آن در لاین های امیدبخش گندم دوروم (Triticum durum L.) در اقلیم گرم و خشک استان فارس

مدیریت نهاده های مصرفی یکی از روش های به زراعی مؤثر در افزایش تولید دانه می باشد. ترکیب مناسبی از تر اکم بوته که با میزان بذر مصرفی کنترل می شود و زمان و میزان مصرف نیترو ژن می تواند در تولید بهینه ی محصول تاثیرگذار باشد . پژوهش مزرعه ای حاضر با هدف بررسی تر اکم بوته در واحد سطح و مقدار و زمان مصرف نیترو ژن جهت دسترسی به بیشی نه ی عملکرد در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی فارس معاونت داراب واقع در منطقه ی بختاجرد در سال 83-1382 اجرا گردید . در این پژوهش اثر سه تیمار تر اکم بوته (350، 450 و 550 بوته در مترمربع ) و ده تیمار کود نیترو ژن از منبع اوره بر عملکرد و اجزای عملکرد دا نه ی گندم دوروم امیدبخش رقم 18-81-D ا (Sora/2*Plata12) مورد بررسی قرار گرفت . در این پژوهش از طرح کرت های خرد شده با سه تکرار استفاده شد. (تر اکم بوته : عامل اصلی و کود نتیرو ژن: عامل فرعی ). نتایج نشان دادند که: با افزایش تراکم بوته در واحد سطح ، عملکرد دانه ، عملکرد زیست توده، تعداد سنبله در واحد سطح و شاخص برداشت افزایش و تع داد دانه در سنبله و وزن دانه کاهش یافت . تراکم بوته ٥٥٠ بوته در مترمربع ، عملکرد دانه را نسبت به تر اکم ٣٥٠ بوته در مترمربع به میزان 0/09% افزایش داد . همه تیمار های کودی نسبت به شاهد موجب افزایش عملکرد دانه شدند. تیمار کودی N2 نسبت به سا یر تیمار های کودی بیشترین افزایش عمل کرد دانه ( ٨٠٥٢ کیلوگرم در ه کتار ) را داشت ، اگرچه با تیمار کودی N6 تفاوت معنی داری نشان نداد . تیمار کودی شاهد ، کمترین عملکرد دانه ( ٣١٢٨ کیلوگرم در هکتار) را به خود اختصاص داد. اثر متقابل این دو تیمار کودی با تر اکم ٥٥٠ بوته در مترمربع بیشترین عملکرد دانه را باعث شد.

کلیدواژه ها:

گندم ، مدیریت نیتروژن و تراکم بوته