بررسی شاخص های حکمروایی خوب شهری در توسعه پایدار شهر تهران (مطالعه موردی: منطقه 18 شهرداری تهران)

امروزه همگام با توسعه شهرنشینی عواملی چون کاهش امنیت، نابرابری و عدم مسئولیت پذیری، امکان توسعه پایدار زندگی شهری را با دشواری های ساختار روبه رو گردانیده است که مدیریت شهری به تنهایی قادر به حل این مشکلات نیست. شدت یافتن روزافزون مقیاس، گستردگی و نیز پیچیدگی مسائل شهرها و همچنین آشکار شدن بی کفایتی سیستم های سنتی بوروکراتیک و تصمیم گیری بالا به پائین، موجب شده است گرایشی به سوی سیستم هایی به وجود آید که در آن تصمیمات بزرگ و کوچک با اشتراک بین صاحبان منافع شهری اتخاذ شوند. مراکز علمی- تحقیقاتی و سازمانهای بین المللی توسعه در طی چند دهه اخیر با تشدید مسائل حوزه مدیریت شهری و در پی تحقق پایداری مدیریت شهری به چاره چویی پرداخته و دنبال مطرح شدن دیدگاه و تئوری توسعه پایدار، شهر انسان گرا هستند و در زمان حاضر رویکرد حکمروایی خوب شهی را به عنوان اثربخش ترین، کم هزینه ترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت معرفی نموده اند. در نوشتار حاضر علاوه بر بررسی و تحلیل مفاهیم و ا صول مرتبط با حکمروایی شهری، وضعیت شاخص های حکمروایی خوب شهری در کلان شهر تهران (مطالعه موردی: منطقه 18 شهردار تهران)، منابع و محدودیت های تحقق آن در این منطقه مشخص شدند. در نتیجه پرسش محوری و اصلی این مطالعه، سنجش و بررسی میزان حاکمیت خوب و شایسته شهری در محدوده مورد مطالعه با کاربرد چهار شاخص مشارکت، قانونمندی، اثربخشی و شفافیت و ارائه راهکارهایی در راستای ارتقای وضعیت موجود حکمروایی شایسه شهری می باشد. نتایج تخمین های آماری پژوهش حاضر عدم معنی داری رابطه بین م تغیرهای قانونمندی، مشارکت و شفافیت با میزان حکمروایی و تنها وجود رابطه معنی دار بین متغیر اثربخشی و حکمروایی را تأئید می کند. نتایج بدست آمده فاصله میزان حکمروایی در منطقه مطالعاتی با سطح مطلوب حکمروایی تأئید می کند.

کلیدواژه ها:

حکمرایی خوب شهر ، مدیریت پایدار شهری ، منطقه 18 تهران