بررسی جایگاه آموزش کودکان در شکل گیری معماری پایدار آموزشی

کودکان به سبب محدودیت های جسمی و روانی خود در قیاس با بزرگسالان، تأثیرپذیری بیشتر و عمیق تری داشته و در عوض، تأثیرگذاری کمتری بر محیط دارند و به این ترتیب بیش از بزرگسالان اجباراً تابع شرایط محیطی اند. امروزه دیدگاه های آموزش کودکان بر مبنای آموزش آزاد و مشارکتی است. کودکان از طریق فعالیت های فردی و گروهی که انجام می دهند آموزش های لازم را فرا می گیرند. کلاسهای آموزشی و پرورشی از سیستم متکلم وحده خارج شده و این خلاقیت کودکان است که به آموزش خودشان کمک می کنند. و آموزگار بیشتر نقش کاتالیزگر را بازی می کنند. معماری نقش بسیار مؤثری در چگونگی رشد و حتی شکل گیری شخصیت فرد می تواند داشته باشد. این حساسیت در مورد معماری برای فضاهای تفریحی آموزشی و فرهنگی کودکان بسیار زیاد است کالبد و فضا باعث بروز رفتارها و عکس العملهایی می شود و اگر آگاهانه طراحی شده باشد می تواند به رشد آنها کمک کند. این فضاها می تواند ساده و راحت باشد نه شیک و لوکس که در برابر بچه ها حریم ایجاد کند و بچه ها بترسند که بازی و شیطنت کنند. در معماری فضاهای آموزشی نیز توجه به نیازها و خواسته کودکان الزامی است زیرا توجه به نیازمندیها از پارامترهای مؤثر ترتبیتی در اثر آموزش و پرورش نوین بشمار می آیند. همانگونه که روانشناسان در بررسی مسائل آموزشی، همواره عوامل گوناگون چون خانواده، معلم، روش تدریس، کتب درسی، مدیریت آموزشی و غیره را بعنوان عوامل مؤثر در فرآیند تحصیلی مورد تأکید قرار می دهند، معماری یا فضای فیزیکی فضاهای آموزشی را نیز بعنوان عاملی زنده و پویا در کیفیت فعالیت های آموزشی و تربیتی کودکان و بر میزان یادگیری و حضور فعال و با نشاط آنان در مدرسه تأثیر منفی دارد. برای رسیدن به فضاهای آموزشی مطلوب، ابتدا باید به شناخت نیازهای گروههای سنی پرداخت. در این میان، مطالعه الگوهای رفتاری در محیط های آموزشی، شناخت نیازمندیها را سهل خواهد کرد در این باب بارکر عقیده دارد: بین ابعاد فیزیکی معماری و رفتاری رابطه خاصی وجود دارد. در این پی، نیمکتهای کلاس درس، طرز چیدن آنها بر رفتار و یادگیری کودکان تأثیر خواهد گذاشت.

کلیدواژه ها:

آموزش ، معماری ، کودک