باززندهسازی معماری و شهرسازی بومی ایرانی با روش گونه شناسی منظربافتهای تاریخی نمونه موردی : محله قدیم آب انبار نو ساری

حفظ تجارب ارزنده گذشتگان در معماری و شهرسازی بومی ایران نه تنها یک وظیفه اجتماعی و فرهنگی است، بلکه باعث تداوم فرهنگی و تقویت هویت ملی می شود.. شهرهای ایرانی واقع در پهنه جغرافیایی دارای گونه شناسی منظر مختص به خود دربافتهای تاریخی می باشند و باید بتوان با استفاده از گونه شناسی منظربه راز و رمز و شیوه طراحی بناها در لکه های زیستی بومی ایران پی برد و به طرح الگوهای مناسب مبنا در آن پهنه رسید. متاسفانه معماری و شهرسازی معاصرایران با گذر از دوران تجددخواهی مدرن، مواجه با تجارب تلخی ناشی از انقطاع فرهنگی و گسست تجارب تاریخی شده است که آسیب های جدی را در پی داشتهاست. اگرچه در اقدامات شایسته ای بعضی از اندیشمندان در پی فرصتهای بدست آمده واکنشهای مثبتی در مقابل این تخریبها انجام دادند،لیکن حاصل کار در حد نما و بدنه سازی در پوسته معابر بافتهای تاریخی بیشتر جلو نرفته است. مقاله حاضر به بررسی یکی از محلات قدیمی شهرستان ساری )محله ی آب انبارنو(، به عنوان نمونه ای از منظر بومی شهری ایرانی می پردازد. روش اصلی پیشنهادی ای ن نوشتار نوع ارتباط موضوعی قاب تصاویری است که از طریق تکرار در رفت و آمد از معابر شهری بدست می آید. تحلیل تناسبات ،اندازه و فاصله بناها، ارتباطات بصری و همخوانی بین دو بنای مجاور معابر، نوع شکل گیری کوچه ها و... طراحان را به الگویی مناسب در معماری و شهرسازی بافت موجود رهنمون می سازد و به واسطه آن طراحان خواهند توانست به باز زنده سازی سیمای شهری از دست رفته در بافت تاریخی و احیای هویت بومی در محلات جدید شهری بپردازند

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، شهرسازی ایرانی ، گونه شناسی منظر ، آب انبار نو ساری