ارزیابی اجزاء عملکرد موثر در تعیین عملکرد ژنوتیپهای نخود در شرایط دیم و آبی

از آنجا که بیش از 90 درصد کشت نخود در کشور به صورت دیم می باشد. یکی از مهمترین عوامل کاهش عملکردی این محصول، وقوع تنش خشکی در مراحل مختلف رشد و نمو گیاه می باشد. این پژوهش به منظور مقایسه ی عملکرد نخود زراعی در شرایط دیم و آبیاری و تخمین اجزا موثر در تعیین عملکرد در این شرایط انجام شد. به این منظور 19 ژنوتیپ نخود زراعی در بهار 1391 در مزرعه ی تحقیقاتی دانشگاه کردستان مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش به صورت کرت های خرد شده با طرح پایه ی بلوک های کامل تصادفی و در 3 تکرار در دو شرایط دیم و آبیاری اجرا گردید. عملکرد دانه و اجزا عملکرد در شرایط دیم و آبیاری ارزیابی شد. نتایج نشان داد که در شرایط دیم ، بیشترین مقدار وزن دانه در مترمربع مربوط به ژنوتیپ بیونیج بود و در شرایط آبی نیز ژنوتیپ های SEL96TH11439 و بیونیج بیشترین وزن دانه در متر مربع را به خود اختصاص دادند. از نظر صفت تعداد دانه در بوته نیز ژنوتیپ های پیروز و بیونیج در هر دو شرایط دیم و آبی، بهترین وضعیت را دارا بودند. ژنوتیپ بیونیج در هردو شرایط دیم و آبیاری کامل، بیشترین وزن صد دانه را دارا بود. نتایج نشان داد که در این ژنوتیپ ها تعداد دانه در بوته در هر دو شرایط آبیاری کامل و دیم بیشترین همبستگی را با میزان عملکرد دانه در متر مربع دارد.

کلیدواژه ها:

تنش خشکی ، عملکرد ، نخود