بررسی ضرورت نقش طبیعت در معماری معاصر - از خردگرایی دوران مدرن تا طبیعت مداری پست مدرن

در طول تاریخ، طبیعت همواره هم به مثابه بستر و هم به عنوان الگوی الهام بخشی، مهم ترین عامل تاثیرگذار بر معماری بوده است. هم چنین رابطه عمیق و مقدسی بین انسان و محیط طبیعی، بهمنزله جایگاه تجلی مهر پروردگار و یادآور خاطرات ازلی، برقراربوده است. وقفه ای که در این روند رخ داد، به دوره ی اوجمدرنیسم بر می گردد که موجب تغییر نگاه انسان از آسمان به سوی زمین و لذا گسست این پیوند سنتی شد. در ادامه این روند، هنرنیز از جایگاه والای خویش تنزل کرد و یک خلاء اساسی را در وجود انسان ها پدید آورد تا لزوم جستجوی گوهری ازلی را در درون خود،احساس کنند. وجه دیگر این لزوم، امروزه با توجه به آلودگی هایزیست محیطی، مشخص میشود که ضرورت توجه و رجعت به طبیعت را اجتناب ناپذیر می کند. به خصوص در عصر جدید که به نظر می رسدمرزهای بین انسان و محیط طبیعی، از طریق فناوری های روز در حال محو شدن است و معماری به سوی تلفیق با الگوهای زیستی، چه در فرم و چه در محتوا پیش می رود. این مقاله در پی آنست تا با روشتحلیلی توصیفی و از طریق مطالعه منابع کتابخانه ای و با - استناد به نقش غیر قابل انکار طبیعت در همه وجوه زندگی انسان، لزوم رابطه هر چه عمیقتر با محیط را در کنار فناوری ها و علمروز نشان دهد. بنابراین پس از بیان نحوه و سابقه تعامل انسان با طبیعت و اشاره به تغییرات این ارتباط در طول تاریخ، زمینه های ظهور دوباره طبیعت در هنر پست مدرن، بررسی می شوند، تا بهراهحلی برای رویکرد معماری مناسب آینده منجر شود. در آخر گرایشات پسامدرن حساس به محیط، معرفی می شوند

کلیدواژه ها:

انسان ، طبیعت ، معماری معاصر ، پست مدرن ، تکنولوژی ، طبیعت گرایی