بررسی الگوهای کالبدی معماری سنتی در ایجاد سرزندگی در فضاهای مسکونی

آپارتمان نشینی را می توان از مهم ترین تحولات در فراینداسکان بشر در شهرها دانست که به فرم غالب مسکن شهری در دوران معاصر تبدیل شده است.مجموعه های مسکونی که زمانی قرار بود با قرار گیری در میان فضای سبز، زیبا وکمتراکم،اجتماعات الگویی را ایجاد کند ، به تدریج به مجتمع های آپارتمانی با تراکم بسیار بالا تبدیل گردیدند.پیشرفتهای صنعتی،ازدیاد جمعیت،تولید شیوه های معماری نوین و مفهوم توسعه عمودی،نیرو هایی بودند که سیرتحول این مجتمع ها به اشکال امروزی را تحت تأثیر قرار دادند. نیاز شدید به مسکن،برنامه ریزان محلی و ملی را بر آن داشته که سرعت تولید مسکن را در این شهر افزایش دهند.این سرعت تولید ، در بسیاری از مواقع سبب توجه به کمیت و غفلت از کیفیت شده است . قرار دادن کیفیت در درجه دوم اهمیت سبب از بین رفتن رضایت مندی و ایجاد کسالت روحی وجسمی استفاده کنندگان از مسکن در این بخش شده است. روزگاری خانه های قدیمی تلفیقی بودند از سردر ورودی ،سکوها،هشتی ها،ایوان ها،دالان ها،حیاطها و اتاق ها،حوض هاآشپزخانه هاو آبریزگاه.سکوها بیرون از فضای خانه و چسبیده به در ورودی و...که باعث ایجاد سرزندگی در افراد می شد زمانی خانه های ایرانی بیش از ده ها فضا را در بر می گرفت اما در حال حاضر این فضاها کاهش پیدا کرده است. لذاعواملی که ذکر شد سبب گردید تا این پژوهش با هدف ایجاد سرزندگی در فضاهای مسکونی توسط عوامل کالبدی معماری خانه های سنتی و با تکیه بر مطالعات ارزشمندانه نظریه پردازان روانشناسان محیط انجام شود.