ضرورت ایجاد تشکل های آب بران و انتقال مدیریت آبیاری با رویکرد مشارکت بهره برداران

کشاورزی بر مبنای چند عامل مهم از جمله آب، خاک، انسان و بالاخص مدیریت تمامی این عوامل استوار است. آب بعنوان مهمترینعامل و اساسی ترین نهاده تولید در بخش کشاورزی و در عین حال محدو دکننده ترین گزینه در کشور ایران و خصوصا در مناطقخشک و نیمه خشک مورد توجه جدی قرار گرفته است. با توجه به راندمان بسیار پایین آب در بخش کشاورزی و آبیاری، ایجادشبکه های مدرن آبیاری و زهکشی گام بزرگی در جهت استفاده بهینه از آب کشور است. از آنجایی که عامل اصلی ناکارایی شبکه هایآبیاری کشور را باید در ناهماهنگی در بخش مدیریتی و عدم توجه به مسایل فرهنگی و اجتماعی کشاورزان جستجو کرد لذا اجرایاین طرح ها در صورتی که با مشارکت کشاورزان صورت پذیرد نه تنها منجر به کاهش هزینه ها توسط کشاورز خواهد شد بلکه بار مالیدولت را نیز کاهش داده و به تدریج می توان با واگذاری مدیریت نگهداری وبهره برداری به کشاورزان در قالب تعاونی های آب بران گامبزرگی جهت خصوصی سازی برداشت. انتقال مدیریت آبیاری بعنوان یک عامل پویا و مؤثر در جهت سیاست گذاری و برنامه ریزی درطرح های توسعه منابع آب دارای اهمیت ویژه ای است. مدیریت آبیاری درحقیقت تصمیم گیری در خصوص نحوه مصرف منابع آببمنظور افزایش بهره وری این منابع در جهت رسیدن به توسعه پایدار است. عدم توجه و مدیریت صحیح به بخش خصوصی ذینفع درشبکه های آبیاری و زهکشی طرح های مذکور را با شکست مواجه خواهد ساخت. بطور کلی انتقال مدیریت تلاش برای ساماندهیتشکل های آبیاری، آموزش مدیران آینده، بهسازی ساختارهای مورد نیاز و قانونمندسازی قراردادها و توافق های حاصله بین آب بران ودولت را در بر می گیرد تا با اعمال این تدابیر در جهت توسعه پایدار در بخش کشاورزی و رونق و شکوفایی استعدادهای بالقوه هرمنطقه با توجه به پتانسیل های موجود برنامه ریزی گردد.

کلیدواژه ها:

منابع آب ، مشارکت ، تشکل های آب بران ، انتقال مدیریت ، بخش خصوصی ، توسعه پایدار