بررسی پایداری در معماری سنتی ایران در اقلیم گرم و خشک در روستای قهی (اصفهان)

رشد فزاینده جمعیت جهان آثار اساسی و اغلب فاجعه آمیزی بر زیستگاه های طبیعی کره زمین داشته است. مصرف بی رویه انرژی، تخریب جنگلها و انقراض گونه های گیاهی و جانوری از پیامدهای آن می باشد. در پی این ناهنجاری ها روی آوردن به استفاده از انرژی های فسیلی افزایش یافته است که این امر آسایش انسان ها و حتی کره زمین را به مخاطره انداخته است. مقدار زیادی از این انرژی فسیلی اتلاف شده، ناشی از مدلهای کلیشه ای و غیراستاندارد ساختمانهاست که به دلیل ناهمگونی با شرایط اقلیمی خود، جهت گرمایش و سرمایش هد رفته و باعث آلودگی محیط زیست می شود. در این راستا مفهوم توسعه ی پایدار به خوبی توانسته است مقاصد و اهداف معماری و شهرسازی نوین را پاسخ دهد. یکی از محوری ترین موضوعات پایداری در معامری سنتی ایران در اقلیم گرم و خشک استفاده از مصالح بومی در این معماری است که این امر کمترین تأثیر نامطلوب را بر محیط د ارد و موجب کاهش میزان مصرف انرژی در ساختمان ها شده است که در نتیجه پایداری محیط زیست و افزایش دوام بناها را به دنبال داشته است. در این مقالعه ی بر آن است تا پس از مروری بر مبدأ و منشاء مفهوم پایداری؛ تعریف آن و شناخت کاربرد مفاهیم پایداری در معماری؛ به بررسی و تحلیل معماری سنتی ایران و روستای قهی در اقلیم گرم و خشک بپردازیم. معاری سنتی ایران معاری پایدار محسوب می شود؛ چرا که واجد کلیه شاخصه های پایداری بوده و همچنان پس از گذشت سالیان دراز توانسته است به مسائل محیطی خود پاسخ دهد. در نهایت با روش تطبیقی؛ معاری پایدار و معماری سنتی ایران و روستای قهی در اقلیم گرم و خشک را مقایسه خواهیم نمود و نتیجه آن خواهد بود که معماری سنتی ایران؛ نمونه یک معامری پایدار است و می تواند یک الگوی مناسب جهت پایداری معماری ایران مطرح شود.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، انرژی های پاک ، معماری همساز با اقلیم