مبانی منظر سازی با استفاده از گونه های بومی در فضای سبز شهری مناطق خشک

[توضیح سیویلیکا: متن مقاله در قسمتهای به درستی نمایش داده نمی شود] از آنجا که در مناطق خشک و نیمه خشک معمولاً محدودیت آب وجود د ارد، مصرف بالای منابع آبی، در ایجاد فضای سبز قابل توجیه نیست. انتخاب گیاهان مناسب در طراحی کاشت گیاهان زینتی، به هنگام منظرسازی و طراحی فضای سبز مسئله مهمی است که در واقع اساس کار دست اندرکاران طراحی فضای سبز است. پایداری منظر حکم می کند که متناسب با شرایط هر منطقه از گونه های گیاهی متناسب و سازگار با آن منطقه در توسعه فضای سبز استفاده کرد. گیاه نیز عنصر سازنده یک منظره می باشد، بنابراین توجه به ویژگی های گیاه، از اصول اولیه طراحی یک منظره محسوب می گردد. هدف این مقاله بررسی مبانی نظری منظر سازی یا استفاده از گونه های بومی در فضای سبز شهری مناطق خشک است. گیاهان بومی در هر منطقه با شرایط اقلیمی و محدودیت ها و تنش های محیطی همان منطقه تکامل یافته اند. بنابراین در خلق منظر پایدار می توانند نقش اساسی ا یفا نمایند. اهمیت موضوع، چگونگی بهره گیری و تکنیکهای آن در این مقاله به بحث گذاشته شده است.

کلیدواژه ها:

معماری فضای سبز ، فضای سبز شهری ، خشکی منظر ، انتخاب گونه