ارزیابی میزان استقرار و نیاز آبیاری شش گونه مرتعی بومی در فضای سبز شهر مشهد

توسعه فضای سبز شهری، از الزامات مهم زندگی امروزی در کلان شهرها است؛ اما کمبود منابع آب از موانع جدی این توسعه محسوب می شود. گیاهان بومی بدون نیاز به آبیاری در عرصه های طبیعی شهر می رویند. بنابراین با اهلی سازی و کاشت این گیاهان، ضمن توسعه فضای سبز، در مصرف آب آبیاری نیز صرفه جویی می شود. بذر و اندامهای رویشی گونه های گیاهی برگ آردی، علف جارو، علف شور، قیچ، توت روباه و زنبق وحشی از عرصه های طبیعی محل رویش آنها در استان خراسان رضوی جمع آوری شد. عملیات کاشت در اسفند 1393و مراقبت از گیاهان در طی دوفصل رویشی در بهار و تابستان 1394و 1395 در نهالستان غدیر شهرداری مشهد انجام شد. درصد استقرار، فنولوژی وصفات مرفولوژی گیاهان کاشته شده به مدت دو سال ارزیابی و ثبت شد. بیشترین تلفات نهال ها در دو ماه اول استقرارمشاهده شد، در انتهای آزمایش بیشترین استقرار مربوط به گیاه زنبق ( 85 %) و کمترین برای گیاه قیچ ( 17/5%)مشاهده شد. ارزیابی میزان آب موردنیاز آبیاری نشان داد که در صورت استفاده از گیاهان بومی، در مقایسه با گیاه ترون (گیاه رایج شهرداری) مصرف آب آبیاری 52 درصد و هزینه آبیاری به میزان 50میلیون ریال در هکتار در سال کاهش مییابد.برای هر یک از 6 گونه این پژوهش، اطلاعات کاربردی در مورد بهترین زمان کاشت، اندام تکثیر، ارزش زیبایی، دفعات آبیاری در ماه، محلهای مناسب کاشت و نیازمندیهای هرس ارائه شد.

کلیدواژه ها:

زری اسکیپ ، تکثیر گیاهان ، کم آبیاری ، منظر شهری