نقش بهسازی بافت های فرسوده در توسعه پایدار شهری (نمونه موردی: محله گندمگان ایرانشهر)

فرسودگی شهری بیانگر شرایطی کالبدی، اجتماعی، اقتصادی است که در نتیجه عدم تعبیر دراز مدت ساختمان ها، زیرساخت ها و شبکه های معابر فاقد شرایط مناسب و مطلوب برای زندگی است. این پژوهش با هدف بررسی و ارزیابی نقش بهسازی بافت های فرسوده محله گندمکان شهر ایرانشهر در توسعه پایدار شهری تدوین گردیده است. روش تحقیق از نظر هدف توسعه ای- کاربردی بوده و با توجه به موضوع پژوهش حاضر از روش مورد شناسی و تحلیلیاستفاده شده است. تجزیه و تحلیل پژوهش مذکور در دو سطح آمار توصیفی و آمار استنباطی صورت پذیرفته است در سطح آمار توصیفی از شاخص های آماری نظیر فراوانی، درصد استفاده شده است و در تجزیه و تحلیل سطح استنباطی متناسب با سطح سنجش داده ها و مفروضات از آزمون های آماری خی دو و همچنین از نرم افزارهای SPSS و GIS استفاده گردیده است. براساس تحلیل های انجام گرفته، می توان نتیجه گرفت که نوعی از شیوه مداخله که تلفیقی از مداخله به شیوه کارکرد گرا و فرهنگ گرا باشد منجر به توسعه پایدار خواهد شد؛ یعنی ساکنان به طور همگام هم علاقه مند به انجام نوسازی به شیوه فرهنگ گرایی و هم به شیوه کارکرد گرایی هستند. همچنین میزان تمایل ساکنان به نوسازی بافت محله، بر میازن تمایل مشارکت آنان در این امر، اثر می گذارد.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، بهسازی ، کارکرد گرا ، فرهنگ گرا ، مشارکت ، توسعه پایدار ، ایرانشهر ، گندمگان