گسترش مدل جاذبه برای حل مسائل پیش بینی توزیع سفر عابر پیاده درشبکه پیاده‌روی مراکز شهرها (مطالعه موردی مرکز شهر مقدس مشهد)

پیاده‌روی به خصوص در مراکز شهرها با عنایت به محدودیت‌های حرکت سواره در این مناطق می‌تواند یکی از راهکارهای منطقی برای جابه‌‌جایی افراد باشد. بدین منظور در تهیه طرح‌های با افق بلندمدت می‌بایست برنامه‌ریزی دقیقی جهت نحوه تردد و به تبع پیش‌بینی تسهیلات لازم برای پیاده در نظر گرفته شود. از این رو به دلیل پیچیدگی‌های رفتار عابران پیاده تاکنون روش دقیقی جهت برآورد توزیع سفر این افراد بین کاربری‌های مولد و جاذب سفر به کار گرفته نشده و این مسأله چه در ایران و چه در دیگر نقاط جهان همواره یکی از معضلات طراحی‌ها بوده است در این تحقیق می‌خواهیم بدانیم چگونه می‌توان در مناطق مرکزی شهرها بدون داشتن اطلاعات آمارگیری‌های مبدأ – مقصدع سفرهای پیاده تولید و جذب شده در این مناطق را بین کاربری‌های مختلف محدوده توزیع کرد. در این مقاله سعی شده تا با بسط مدل جاذبه و به کارگیری روش تصحیح در ایه‌ها در ماتریس تقاضا، روشی برای توزیع سفرهای پیاده پیشنهاد کرد. در این راستا با توجه به روش پیشنهادی نسبت به تعیین ماتریس تقاضای سفر پیاده در محدوده مرکزی شهر مشهد اقدام گردید.

کلیدواژه ها:

توزیع سفر پیاده ، بسط مدل جاذبه‌ ، مراکز شهری ، مشهد