اولویت بندی عوامل بحرانی موفقیت توسعه محصول جدیددرشرکت های دانش بنیان مستقر درشهرک علمی و تحقیقاتی اصفهان

مهمترین ویژگی جهان امروز، تغییرات گسترده، افزایش پیچیدگی ها و رقابت هاست. بنابراین، توجه به نوآوری و طراحی سیستمی که بتواند محصولات و خدمات بهتری را برای عرضه به جهانیان تولید کند، از مهمترین دغدغه های مدیران به حساب می آید. مقوله موفقیت در ارایه محصولات جدید به بازارهای هدف، موضوعی حایز اهمیت برای مدیران و مالکان کسب و کارهاست. متاسفانه، شکست در کسب و کار، علی الخصوص در شرکت های تازه تاسیس در حال تبدیل شدن به یک قانون می باشد و دیگر یک استثنا تلقی نمی شود. در این رهگذر توجه به پارک های علم و فناوری و شهرک های علمی و تحقیقاتی به عنوان یکی از ساختارهای موثر در توسعه فناوری و به تبع آن توسعه اقتصاد دانش محور و اشتغال زایی تخصصی، مورد توجه بسیاری از کشور های جهان واقع شده است. این ساختارها به عنوان یکی از اجزای نظام ملی نوآوری و یکی از زیر ساخت های اقتصاد دانایی محور، با هدف افزایش ثروت در جامعه از طریق تشویق و ارتقای فرهنگ نوآوری و افزایش قدرت رقابت در میان شرکت ها و موسسات دانش بنیانی که در محیط پارک فعالیت می کنند، ایجاد شده اند. در این مقاله سعی بر آن شد که عوامل بحرانی در موفقیت توسعه محصول جدید در شرکت های دانش بنیان مستقر در شهرک علمی و تحقیقاتی اصفهان به عنوان بزرگترین مرکز علمی و تحقیقاتی کشور که در قالب 5 عامل مدیریتی، تجاری سازی و بازاریابی، سازمانی، حمایتی ، فناوری و تکنولوژی: شناسایی شده اند، اولویت بندی گردند و چگونگی تاثیر هر یک از عوامل بررسی گردد. این پژوهش به عنوان نخستین پژوهش کشور در بررسی عوامل حمایتی شهرک های علمی و تحقیقاتی است و تاثیر آن بر روی شرکت های دانش بنیان مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که عامل تجاری سازی و بازاریابی به عنوان تاثیرگذارترین عامل در توسعه محصول جدید می باشد

کلیدواژه ها:

پارک هاوشهرک های علمی و تحقیقاتی ، توسعه محصول جدید ، شرکت های دانش بنیان ، عوامل بحرانی موفقیت ، نوآوری