ارزیابی ساز و کار مشارکت مردمی در مدیریت بحران زلزله در شرایط ایران

زلزله و آسیب های ناشی از آن همواره یکی از مهمترین خطراتی بوده که زندگی در شهرها را تهدید می کند. از آنجایی که پیشگیری از وقوع زلزله به عنوان یک پدیده طبیعی امکان پذیر نیست می باید در جستجوی راهکارهایی در جهت کاهش آسیب های ناشی از آن و پایدار ساختن شهرها بود. این موضوع در ارتباط با شهرهای واقع بر کمربندهای زلزله خیز ضرورت ویژه ای یافته که لازم است در نخستین مرحله آگاهی نسبتا جامعی از میزان آسیب پذیری شهر و چگونگی مقابله با بحران های ناشی از آن در سطح عمومی جامعه وجود داشته باشد. بنابر تجارب جهانی باید گفت مقابله با بحران و مدیریت آن به ویژه در مراحل اولیه رخداد زلزله به تنهایی از عهده دولت ها خارج و فاقد کارایی مطلوب می باشد. در این میان اما اقدامات خودجوش محلی می تواند نقشی حیاتی در کاهش آسیب ها به ویژه آسیب های جانی در شرایط رخداد زلزله ایفا نماید. مقاله حاضر کاوشی است نظری با هدف ارزیابی نقش و ساز و کار مشارکت مردمی در کاهش آسیب های ناشی از زلزله در شرایط خاص ایران. روش انجام این پژوهش شهری- راهبردی، از نوع توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع اسنادی و کتابخانه ای بوده است. بر پایه بررسی دیدگاه های نظری و نیز تجارب داخلی و خارجی چنین نتیجه گیری می شود که مدیریت و سازماندهی تشکل های محلی الگویی موثر در جهت مواجهه با بحران و با توجه یه شرایط خاص ایران بحران زلزله، محسوب می شود. در این راستا تقویت ساز و کارهای مشارکت محلی و افزایش آگاهی های عمومی می تواند کاهش آسیب های ناشی از زلزله را به دنبال داشته باشد.

کلیدواژه ها:

زلزله ، مدیریت بحران ، مشارکت مردمی ، آسیب پذیری