بکارگیری سیستم کنترل فعال در بهسازی لرزه ای سازه های حیاتی و هشدار زلزله

حفظ کاربری کامل سازه های حیاتی(از قبیل: بیمارستان ها، مراکز انتظامی، آتش نشانی، مراکز تلویزیونی و مخابراتی، شریان های حیاتی و تأسیسات زیربنایی) در مناطق با پتانسیل لرزه خیزی زیاد، از قبیل کشور ایران، پس از وقوع زلزله در درجه اول اهمیت قرار دارد. یکی از روشهای بهسازی لرزه ای سازه های حیاتی، استفاده از سیستم های کنترل فعال می باشد. با استفاده از این سیستم ها می توان عملکرد و رفتار بهینه سازه با زمین لرزه مورد وقوع را پیشاپیش تعیین نمود. این مقاله سعی بر آن دارد تا به بررسی سامانه ای بپردازد که در آن حسگرهای با ساسیت های مختلف بر روی گسل های فعال اطراف سازه هدف نصب می گردند. این حسگرها کلیه ی اطلاعات حاصل از واکنش ها و تغییرات مهم گسل ها در یک بازه زمانی مشخص را در حداقل زمان ممکن به صورت بی سیم و یا با سیم به مرکز کنترل و پردازشگر سازه هدف مخابره می نمایند. سامانه پردازشگر رایانه ای سازه هدف، اطلاعات را در حداقل زمان ممکن بر اساس برنامه های فنی از پیش تعریف شده توسط متخصصین، پردازش نموده و ضمن اعلام هشدار محدوده خطر به افراد، فرمان های متناسب با آن را به متعلقات مکانیکی بکار رفته در سازه از قبیل جداگرهای لرزه ای و میراگرها صادر می نماید. در نتیجه این متعلقات بکار برده شده در سازه(عملگرها) متناسب با پارامترهای زمین لرزه مورد نظر از قبیل خصوصیات امواج، انرژی زلزله و غیره رفتار نموده و خود را هماهنگ می نماید; تا کمترین آسیب و جذب انرژی در سازه رخ دهد. همچنین این سیستم به نوعی قابلیت آگاه سازی و اعلام خطر زلزله را دارد که می تواند کمک چشمگیری به بهینه سازی فرآیند مدیریت بحران در زمان های قبل و در حین وقوع بحران نماید.

کلیدواژه ها:

زلزله ، کنترل فعال ، جداگر لرزه ای ، میراگر ، مدیریت بحران