معماری فضاهای آموزشی کودکان استثنایی به عنوان بخشی از جامعه ایرانی

ودکان کم توان ذهنی به لحاظ جسمی ، فکری ، عاطفی و رفتاری با سایر انسانها متفاوت هستند ، بر همین اساس برای شکوفایی استعدادهای نهایی شان نیازمند محیط های ویژه ای می باشند. هدف پژوهش حاضر ، شناخت و بررسی عواملی است که موجب تقویت رابطه میان این انسان های کم توان ، با محیط پیرامونی خود ، در فضاهای آموزشی می شود تا بتوان از حداکثر توانایی های آنها بهره برد. در این پژوهش از روش تحقیق کیفی استفاده شده که داده ها با مشارکت دادن عملی کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر در ترسیم نقاشی ، پیرامون محیط مدرسه گردآوری شد و اطلاعات بدست آمده مورد تجزیه و تحلیل کارشناس و متخصص روانشناس از دیدگاه روانشناسی کودکان استثنایی و همینطور از دیدگاه معماری قرار گرفت. جامعه مورد مطالعه در این پژوهش متشکل از 60 دانش آموز کم توان ذهنی مقطع چهارم ، پنجم و ششم ابتدایی می باشد. یافته ها نشان داد عواملی چون رنگ ها ، ابعاد و تناسبات در فضاهای آموزشی می تواند تاثیر قابل ملاحظه ای بر کیفیت سطح آموزش و رفتار کودکان کم توان ذهنی داشته باشد. همچنین توجه به احساس آرامش ، امنیت و آزادی در آنها بسیار حایز اهمیت است و می تواند موجب افزایش توان رفتاری کودک شده و بستر تعامل آنها با محیط را فراهم کند . در نتیجه ، طراحی فضاهای آموزشی کودکان استثنایی از اهمیت ویژه ای برخوردار است و اینگونه محیط ها باید امن ، آرام ، در عین حال محرک و سیال باشند.

کلیدواژه ها:

طراحی معماری ، انسان ، کیفیت ویژه ، کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر