رابطه حیاتی تبعیض ایزوتوپهای پایدار کربن با کارایی مصرف آب مصرفی درختان جنگلی

در طبیعت دو ایزوتوپ پایدار کربن وجود دارد (C(12 و (C(13. بیشترین سهم را در این بین (98/9%) کربن 12 دارد و سهم کمتری (1/1) کربن 13 داشته است. سهم کربن 14 بسیار ناچیز است ((10-)10%) و از نظر فیزیولوژیکی نیز بسیار بی اهمیت می باشد. این ایزوتوپ ها بصورت نامنظم در بین و داخل ترکیبات مختلف توزیع شده اند و می توانند اطلاعات مفیدی را راجع به فرآیندهای فیزیکی، شیمیایی و متابولیکی درگیر در تبدیل کربن آشکار کنند. بطور کلی فراوانی نسبی C13 نسبت به C12 در بافتهای گیاهی کمتر از اتمسفر است که نشان می دهد در ورود (CO(2 به داخل بافتهای گیاهی تمایز ایزوتوپ کربن اتفاق می افتد. این ایزوتوپ ها پایدار هستند و اطلاعات اصلی در مورد نسبت فراوانی ایزوتوپ های کربن، که بصورت نسبت (C(13/C(12 نشان داده می شود، در طول مدتی که کربن از دست نرود، بدون تغییر می ماند. ترکیب ایزوتوپ مطلق یک نمونه را براحتی نمی توان تعیین کرد. بنابراین اسپکترومتری جرمی انحراف ایزوتوپی ترکیب را از مواد یک استاندارد اندازه می گیرد. بهبود کارایی مصرفآب زمانی به یک هدف بهنژادی تبدیل گردید که معلوم شد این صفت با نسبت ایزوتوپهای پایدار کربن رابطه داردو امروزه به طور گستردهای برای ارزیابی کارایی مصرف آب در مقیاس ه ای مختلف از برگ ها گرفته تا کلاکوسیستمها استفاده میشود. هدف از این مطالعه نیز نحوه استفاده از تبعیض ایزوتوپ های کربن جهت بررسیکارایی مصرف آب و پاسخ گیاهان در تنش های مختلف است.

کلیدواژه ها:

تبعیض ایزوتوپ کربن ، کارایی مصرف آب ، تنش ، درختان جنگلی