مدلسازی تخصیص ناوگان اتوبوسرانی شهری با استفاده از شبکههای عصبی مصنوعی مطالعه موردی: مشهد مقدس

سال انتشار: 1389
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 746

فایل این مقاله در 13 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_JTE-1-3_006

تاریخ نمایه سازی: 10 فروردین 1393

چکیده مقاله:

استفاده از سیستم اتوبوسرانی درون شهری با توجه به انعطاف پذیری بالا و ارزان بودن آن برای استفاده کننده، در شهرهای بزرگ و به ویژه در کشورهای در حال توسعه امری اجتناب ناپذیر است. از اینروبهبود این سیستم حملو نقل بدلیل گستره فعالیت آن ضروری به نظر می رسد. یکی از رو شهای ارتقای عملکرد این سیستم، تخصیص بهینه اتوبو سها به خطوط فعال به گونه ای است که نسبت به وضعیت موجود،تعداد مسافر بیشتری حمل نموده و در عین حال هزینه حمل آن کاهش یابد. بر این اساس در این مطالعه از یک رویکرد جدید به منظور تخصیص بهینه اتوبوس ها به خطوط شبکه اتوبوسرانی موجود استفاده گردید.در این روش، مدلی تهیه شد که از طریق آن می توان با در نظرگرفتن پارامترهای مختلف مؤثر بر این امر در کنار یکدیگر تعداد اتوبوس های مورد نیاز یک خط را تع یین نمود. برای این منظور نیز از شبک ههای عصبیمصنوعی استفاده گردید. شبکه های عصبی مصنوعی به علت قابلیت یادگیری به کمک مثال و با استفاده از داده های موجود می توانند برای مدلساز یهای غیرخطی که حل عددی دقیق آنها به سختی قابل حصولاست، مورد استفاده قرار گیرند. عملکرد شبکه، پس از طی شدن پروسه آموزش، مورد مطالعه قرار گرفته و در صورت ارضای شرایط مورد نظر، میتوان در شبیه سازی موارد جدیدی که در پروسه آموزش موجود نبودند، از این شبکه ها استفاده کرده و خروجی های مورد نظر را به دست آورد. که در این رویکرد نیز، معماری شبکه حاصل برای مدل ارائه شده به سبب داشتن بالاترین ضریب همبستگی ) 996 / )R=0 و کمترین میانگین خطای مربعی ) 553 / mse = 0 (، بصورت 1-13-11-NN بدست آمد. درنهایت، مدل به دست آمده بر روی شبکه اتوبوسرانی شهر مشهد آزمایش گردید، که نتایج به دست آمده با استفاده از شبکه عصبی در مقایسه با وضعیت موجود نیز به دلیل انطباق کامل وضعیت موجود با نتایج بدست آمده از شبکه مورد نظر، نشان دهنده دقت بالای این شبکه ها در شبیه سازی شرایط اید هآل می باشد.

نویسندگان

غلامعلی شفابخش

استادیار، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه سمنان

حسین نادرپور

استادیار، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه سمنان

حمیدرضا راسخی

کارشناس ارشد راه و ترابری، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه سمنان