ارتقاء تاب آوری حرارتی در اقلیم سرد با بهره گیری از نانوذرات آیروژل در پوسته ساختمانی (نمونه موردی: فضای اداری در شهر تبریز)

در شرایط کنونی با توجه به بحرانهای زیست محیطی و افزایش تقاضای انرژی، بهینه سازی مصرف انرژی و ارتقاء تاب آوری حرارتی ساختمانها اهمیت ویژه ای یافته است. استفاده از نانوفناوریها به عنوان رویکردی نوین در صنعت ساختمان و مصالح ساختمانی، موجب ارتقاء عملکرد انرژی پوسته ساختمان می شود. پژوهش حاضر با هدف بهبود عملکرد حرارتی و افزایش تاب آوری حرارتی فضا در اقلیم سرد و کوهستانی، تبریز به بررسی تاثیر ادغام نانوذرات در اجزای پوسته ساختمانهای اداری (دیوار و شیشه) می پردازد. نتایج نشان می دهد که مدل دیوار نانو مدل به دلیل خاصیت بهبود یافته در انتقال حرارت، تاب آوری حرارتی بالاتری داشته و بار حرارتی آن تقریبا نصف مدل پایه است و مصرف انرژی سالانه ۳۶ درصد کاهش یافته است. این موضوع بیانگر نقش کلیدی نانوفناوری در ارتقاء تاب آوری حرارتی ساختمانهاست به طوری که هم افزایی میان اجزای ساختمانی و اجرای صحیح عایق ها منجر به پایداری حرارتی، بیشتر کاهش نوسانات دمایی داخلی و در نهایت بهبود بهره وری انرژی در اقلیم های سرد می شود. در نتیجه، بهره گیری از نانوذرات در طراحی و ساخت پوسته ساختمان راهکار موثری برای افزایش تاب آوری حرارتی و مقابله با تغییرات اقلیمی محسوب می شود.

کلیدواژه ها:

مصرف انرژی ، بهینه سازی انرژی ، تاب آوری حرارتی ، عایق حرارتی ، پوسته ساختمان ، نانو ذرات آیروژل